flogt?

Nee, GMZ laat zich niet chanteren, corrumperen, feteren of omkopen. Ook is hij geen corporate verlengstuk of een verkapte Opel Corsa advertorial.
Kortom, GMZ's blog is geen flog. En dan heeft ie het niet over de Belgische manier van floggen, maar over een nieuw fenomeen dat de blogspots razendsnel overneemt; bloggen voor geld, ofwel payperpost ofwel de fake blog.
Het is de laatste soort van guerilla-marketing en het werkt eenvoudig. Potentiele adverteerders kunnen zich aanmelden bij een site als Blogmij en via fanatieke bloggers met een grote lezerskring de vruchten plukken van een via de blog gegenereerde buzz. Het enige wat de adverteerder hoeft te doen is een onderwerp droppen. De blogger schrijft hier een blij en enthousiasmerend stukje over, pompt het online met de juiste link naar het product erbij en hop!
Omdat dit soort nieuws iedereen die dezer dagen een blog bestiert vrijwel meteen verdacht maakt, wilde het minimonster de kwestie van het floggen toch even aankaarten. En voor eens en altijd duidelijk maken dat op zijn blogspot geen plaats is voor meningen die zijn onderbouwd door harde cash.
En dat deze foto anders doet vermoeden komt natuurlijk omdat het trucage is, zoveel mag duidelijk zijn. Alsof GMZ zich zou laten omkopen voor zoete koek. Kom zeg.

Gothic Bator

En toen was GMZ opeens helemaal into Mongolië door z'n nieuwe kruk. Dat had te maken met de eerder genoemde aflevering van Return to Sender die omroep Llink opnam in het land. In deze aflevering checkt Katja behalve de lokale meubelzagerij namelijk ook nog even de Mongoolse hiphopscene - want je moet zo'n uitzending wel een beetje 'straat' of 'urbnn' houden, anders haakt de gemiddelde, niet totaal ecosjakerige, 15-jarige natuurlijk af.

Anyways, die Mongoolse hiphopscene deed GMZ denken aan een boek dat hij ontving over subculturen in de Mongoolse hoofdstad Ulaan Bator, ontdekt door fotograaf Marco van Duyvendijk.
Subculturen; Van Duyvendijk heeft er een neus voor. Enige bekendheid verwierf hij al met de serie Betel Nut Beauties in de Rotterdamse Galerie Cokkie Snoei, over Taiwanese verkoopsters van nootjes en extra verdiensten, zeg maar. Afgelopen zomer drukte Volkskrants Intermezzo foto's van hem af bij een reeks reportages die hij maakte samen met Volkskrant-journalist Olaf Tempelman over steden aan de Zwarte Zee.
In de hoofdstedelijke contreien van Ulaanbator is het onder meer de emogothic scene die floreert, door Van Duyvendijk sterk vastgelegd in het boek Mongolia.
Fascinerend, vond GMZ, maar ergens ook logisch. De link tussen Djenghis Kahn en metal gaat tot diep in de historische annalen.

Creatieve pogingen

Ken je dat? Dat je een prachtige Sinterklaassurprise hebt bedacht? Namelijk een groen monster waarvan de kop, met dank aan het technisch lego van je neefje, op en neer beweegt. Als de ontvanger op een knopje op de wrattige buik drukt gaat een lieflijk muziekje spelen (dank aan de vergeten taperecorer), vervolgens ritst de buik vanzelf open (draad aan tapeje) en komen er badparels uit zijn ingewanden rollen... En dat staat dan voor het wanstaltige uiterlijk van je broer en zijn prachtige innerlijk. Ofzo. En ken je dan dat je in fase 1 van het knutselen al met je behangsellijmde handen in het haar zit omdat de parpiermaché zich niet in de juiste vorm laat kneden?
GMZ hoorde van een stoepiekrijt kunstenaar, Julian Beever. Het minimonster bekeek een paar filmpjes van de koning van de internationale stoepen, en kreeg meteen zin om zelf aan de slag te gaan.
Tja, dat was het toch niet helemaal.

vindt Just Juist

Lang was het Van der Valk die de hotelstandaard bepaalde, maar inmiddels kampeert de ware avonturier - die tegelijkertijd een stiekeme comfortzoeker is- in een vuurtoren, hooiberg of Mongoolse Ger. Nieuw is dat het interieur van de Ger nu ook thuis te hebben valt. Want het is naar Nederland verscheept door Just.
Just van Firma Juist Just importeert de handgemaakte en beschilderde Mongoolse meubelstukken eerlijk en rechtstreeks vanuit het Mongoolse Tsetserleg naar zijn opslag in Amsterdam-Noord. Nou ja, rechtstreeks, op zijn weblog valt te lezen over de hobbels, haken en ogen tijdens het transport.
Maar inmiddels zijn de eerste partijen gearriveerd. GMZ sjefte zichzelf rap een witte kruk, uit de zogenaamde girls chairs serie.
Ook omroep Llink was Just al op het spoor en wijdde onlangs een aflevering aan de Mongoolse meubelhandel in de reeks Return to sender, een serie - met Katja S.- die gaat over het steunen van lokale economieën in ontwikkelingslanden. Return to Sender doet dat door de productie en export van allerhande voorwerpen waar wij hier dol op zijn te bevorderen.

Duur is Juist Just niet- voor 600.000 tugruk (400euro) heb je een complete Ger-uitzet, voor 35euro een kruk - maar het verhaal gaat dat enkele Gooise klanten die bij hem een bedstee voor hun kroost bestelden, klaagden over de kwaliteit van de beschilderingen. Toen moest Just komen uitleggen dat de Mongoolse meubels net als de melk nu eenmaal niet uit de fabriek komen, maar uit de hand. En dat dát nu net is wat de krukjes, commodes en kastjes bijzonder maakt -zucht...

Voor wie wel van de handmatige imperfecties houdt, checkt de koopwaar van Just bij onder meer Kitsch Kitchen (Amsterdam) en Subba (Nijmegen).

GMZ hangt de bosheld uit

GMZ doet het een beetje rustig aan de laatste tijd. Zo nu en dan houdt hij de stadsefratsenhectiek voor gezien en trekt hij zich terug in zijn buitenhuisje in een bos, hier niet ver vandaan. Daar overdenkt hij zijn leven, plant hij de toekomst.
Maar zoals dat gaat op alle plekken waar het goed toeven is: buitenstaanders doen er alles aan om ook een graantje mee te pikken van de weldaad. Maar GMZ laat zich de kaas niet van het brood eten.

Zielebroers

GMZ draagt niet alleen personen van vlees en bloed een warm hart toe, maar ook de meer ongedefinieerde bewoners van deze planeet; ter land, ter zee of in de lucht. Al is het maar omdat hij weet hoe het voelt om 'anders' te zijn.
Artis de Partis, sinds een jaar of drie de mascotte van dierentuin Artis, is net als GMZ geboren vanuit een eenvoudig houtjetouwtje concept. Dat bindt.
Onlangs viel GMZ ook de broer van Artis de Partis op, die -net als GMZ- per ruimteschip op aarde was aangevlogen. Maar broer Artis de Marsis, nachtbraker dat ie is, bleek zich op te houden in duistere regionen en een stuk moeilijker benaderbaar.
Goede nieuws vernam GMZ van de Flamingo-oppasser. Artis de Marsis is begin december weer in levende lijve beschikbaar. Gewoon, aan de kassa. Hij staat al bovenaan GMZ's verlanglijst. Voor nu moet GMZ dus nog even geduld hebben. En ervoor waken dat ie zich in de tussentijd niet laat inpakken door hosselende chappies op Marktplaats.

Naar Beirut

Bijna was gmz van de aardbol verdwenen. In een onbewaakt moment werd hij de bus van deze olijke vrienden ingesleept. En dat terwijl hij alleen maar stond te posten bij de toerbus van een hele andere artiest.
Gmz had namelijk uit betrouwbare bron vernomen dat Beirut eindelijk deze kant uit kwam, de Amerikaan met het Balkanhart, die in zijn tienerjaren rondreisde in Oost-Europa. Wat zich nu eens een keer niet uitte in turbofolk-achtige balkanbeats, maar in indiefolk met een diepe zigeunerinslag.

Gmz voelt zich verbonden met dolers als Beirut en gedreven als het minimonster is in het ontmoeten van zijn helden, reisde hij af naar een desolaat busstation, het vertrekpunt van bussen in alle wereldrichtingen.
Thank god, dat zijn begeleider op tijd gealarmeerd werd door de gedempte noodkreten en de zacht vilten klopjes van het minimonster op de enorme voorruit.
Het kostte nog wat overredingskracht om de gehaaide Kitty's ervan te overtuigen GMZ te laten gaan. Want zoals trouwe lezers weten is er een Azie hevige behoefte aan types als GMZ, alleen willen de landelijke leiders er nog niet aan. Terwijl je zou denken de invloedssfeer van deze Kitty's op dit continent zo onderhand wel ver genoeg reikt om zelf iets te bereiken in culturele richting.
Bevrijd uit zijn benarde positie besloot GMZ in de aanloop van het concert nergens anders meer te posten dan voor het verkooppunt van de concertkaartjes. Op 15 november staat hij in Paradiso vooraan.

Kroegmonster

Slecht idee ook, met een kroegenboekje gaan stappen dat nog groter is dan jezelf. Dan moet je nog blij zijn als je past crasht op je eigen planken in plaats op van de gore vloer van Vrankrijk (alternativo-route) of Bubbels (studentenroute) of Club 8 (hipperdehip-route).
Tja, GMZ87 is best dik met de schrijvers van dit nieuwe stapboekje voor Amsterdam, dus het minimonster kon er niet onder uit zich diep in de materie te verdiepen. Het kroegmonster had ook gewoon het filmpje dat uitgeverij Nieuw Amsterdam voor het weekjournaal maakte kunnen bekijken. Maar ja, GMZ zat aan de toog he.

Overdag bij Nachtburgi

Alle wanden behangen met misdrukken van je eigen boekje: is ook kunst! Ha! Da's kunst die GMZ87pro begrijpt. Niet al te moeilijk, ziet er wel leuk uit. En totaal pretentieloos. Pretendeert ook geen kunst te zijn. Is het misschien ook helemaal niet. Kijk, daar is die Nachtburgemeester van Amsterdam nou goed in. Vrijdag opent Chiel van Zelst in zijn eigen Chiellerie de expositie over het vijfjarige bestaan van die Chiellerie. En ach, eigenlijk is dat niet meer dan wat je hier ziet op de foto. Komt omdat de nachtburgemeester komende week erg druk is met het organiseren van de twintig exposities die hij tijdens de museumnacht binnen vijf uur gaat openen. Jawel, volgens Andy Warhols adagium 'fifteen minutes of fame' voor iedereen!

Ontfiltert

GMZ87pro is er eigenlijk al vanaf dat-ie voet op aarde zette van overtuigd dat er een groot kunstenaar in hem schuilt. Wat dat betreft zit het minimonster helemaal op één lijn met Kristel Mutsters en Josine Neyman, de dames van Club Zonder Filter. Kristel en Josine zijn er namelijk van overtuigd dat er in iedereen een kunstenaar schuilt. Kwestie van doen. Niet lullen dat je geen tijd hebt en je ook niet laten imponeren door het werk van anderen. Gewoon een kwast pakken en wat op een doek kladden. Of eindelijk eens achter die naamachine kruipen om een rokje te maken van dat oude Mickey Mouse dekbed waar je als kind zo graag onder sliep. Jammer dan, als je schilderij er niet uitziet als een Van Gogh en dat je rokje niet net zo mooi is afgewerkt als de exemplaartjes van Balenciaga. Het gaat erom dat je de creativiteit in jezelf naar boven haalt. 'Ontfilteren' noemen Kristel en Josine dat. Afgelopen zomer organiseerden ze de 'ontfiltertoer', waarbij ze een serie lege doeken door festivalgangers lieten bekladden. En dat kan dus best kunst worden. Want de doeken van Kristel en Josine waren onlangs te zien in een in heuse galerie: de Chiellerie, een initiatief van nachtburgemeester Chiel van Zelst. En dat kwam echt niet alleen maar omdat Kristel en Josine down zijn met de Amsterdamse nachtscene. De doeken waren nog mooi ook. Vooral die ene waar smarties opgeplakt waren. Vuig, vond GMZ.

Calling Space

GMZ werd als een razende langs de hoeken van vier Amerikaanse staten gesleurd. Zoals het een ware toerist Japanse-stijl betaamt stak hij snel zijn hoofd op de haastige foto van dit earthship op de vlaktes nabij Taos, New Mexico.
In de verte zie je de puntjes van andere earthships, een bouwbeweging die ruim dertig jaar geleden is ingezet door architect Mike Reynolds. De earthships zijn huizen gebouwd uit afval, en zijn volledig zelfvoorzienend. Ze verwarmen en verkoelen zelf, leveren hun eigen energie, verwerken zelf de drek die door de riolen gaat. GMZ, ecosjaak als 'ie is, had er wel wat langer willen blijven, maar moest door. Tijd om bier te drinken met cowboys met gezichten van leer, aan de bar van een verlaten kroeg op de prairie, was er ook niet. GMZ kreeg alleen een praatje met een stoere koehoeder te paard. Hij had wel de hoed, maar niet de boots. Wegens een geamputeerd onderbeen waren gympen makkelijker. Irak.
GMZ dacht aan de earthships. Als we al die olie niet nodig hebben, dan had die cowboy misschien z'n stoere punten gedragen.
Voor wie ' keer in een earthship wil slapen maar niet de vervuilende luchtkilometers wil maken, in Frankrijk is er sinds kort ook één.

Olympische pappies

GMZ had er de lange reis wel voor over; een meet&greet met de populairste sportpappies van Azie: nini, jingjing, beibei en huanhuan. Allemaal vertegenwoordigen ze een deel van China: vis, panda, het olympische vuur en noem maar op. Een ontmoeting met deze vier vrienden betekent voor het minimonster namelijk een officiele preview van de vier mascottes van de Olympische Spelen in Peking (vandaar de pakjes).
Hoewel die spelen nog even op zich laten wachten is China al maanden klaar met de voorbereidingen. De oude stadswijken zijn gesloopt, snelwegen zijn aangelegd en de verf op de gloednieuwe stadionsis al opgedroogd. En omdat ook de vier kersverse mascottes maar wat rondhingen in afwachting van wat komen ging, werden nini, jing, bei en huan maar alvast op een promotietour om de wereld gestuurd.
GMZ heeft zijn handjes in sinds de ontmoeting niet meer gewassen. Maar toen het minimonster et viertal uitnodigde ook vooral de ontwikkelingen buiten China eens te checken (even een klein stukje zelfpromotie), ving hij nul op request. Die arme Chinezen mogen al niet googelen en blijkbaar wordt ook voor blogspot geen uitzondering gemaakt. Laat staan gmz's pagina. Jammer, want laat GMZ nu net dat olympisch blauw toevoegen dat de marketingafdeling van China Olympic bij het uitdelen van de kleuren aan nini, jing, bei en huan is vergeten.
*Later vernam GMZ uit betrouwbare bron dat de blauwe Yingying door de groep is geditcht omdat hij Tibet vertegenwoordigde. Ook politieke statements zijn deze vier vrienden blijkbaar niet vreemd).

Doet het met Barbie

Nee. Met zij Barbie-fantasieën loopt GMZ niet te koop. Hij kijkt wel uit om zich voor te staan op zijn liefde voor de 11-inch plastic bestellerpop met wonderboezem en wespentaille. Bang als-ie is om door de o-zo-cultureel-verantwoorde Amsterdamse voorhoede voor mietje - of erger nog, smakeloos schepsel - uitgemaakt te worden. Maar onlangs kwam GMZ erachter dat Barbie-verzamelen dus wél kan. Sterker nog. In het Amsterdamse Mercure hotel wordt op 21 oktober voor de derde keer op rij een heuse Barbie-verzamelaarsbeurs georganiseerd. En daar komen echt niet alleen maar duffe huisvrouwen op af. Menig überhip figuur heeft meer dan honderd poppen - dat getal overtreft meermaals het aantal Barbies dat een rol speelt in GMZ's meest wilde fantasieën - in bezit en is daar ook nog eens hartstikke trots op. Alex van der Meer - kapper, haarstylist en vriendje van modeontwerper Bas Kosters - heeft zelfs een aparte kamer met zijn verzameling ingericht. Tussen zijn Barbies zitten vindt Alex minstens zo ontspannen als televisiekijken. Bij Bas Kosters thuis trof GMZ een groot aantal Barbies in plastic, maar ook een origineel exemplaar uit de jaren zeventig. Bas had haar keurig in bed gelegd. GMZ kroop erbij...

In de armen van Joline Jolink

Eindelijk. Dacht GMZ toen hij op een van de feestjes van het Filmfestival - ja, ook in die scene doet GMZ het lekker. Eindelijk een ontmoeting met Joline Jolink. Eerder stond het minimonster al voor de deur van haar nieuwe studio in De Wittenstraat. Tevergeefs. Joline zat in New York. Want ook daar gaf ze onlangs een show. Tijdens New York Fashion Week nog wel. Afgelopen zomer liet ze de dezelfde collectie - met zoveel horizontale streepjes dat ze prompt de Nederlandse Sonia Rykiel gedoopt werd - al tijdens Amsterdam Fashion Week zien. Maar alleen de Nederlandse markt vindt Joline te beperkt. Volgens de modeontwerpster zijn ze in New York dol op 'Dutch design'. Eerder dit jaar presenteerde ze nog een collectie op de stoep na afloop van de show van Marc Jacobs. Dit keer gaf ze zelfstandig een show, in Soho House. Die show werd mede mogelijk gemaakt dankzij steun van de stad Amsterdam. Nederlandse modecritici mogen haar laatste collectie afdoen als 'te commercieel', de Amsterdamse bestuursleden zien in Joline lekker wel een veelbelovend exportproduct. GMZ ook. Want de kleren vam Joline kun je tenminste dragen. (Tenminste, als je niet het postuur van een minimonster hebt.)

Past schoenen bij Roswitha

Wie de schoen past, trekke hem aan. Dat dacht GMZ toen-ie deze turquoise laarsjes bij schoenontwerpster Roswitha van Rijn zag. Maar helaas, het minimonster verdween tot en met zijn nek in het felgekleurde leer. Voorlopig is dit het enige paar, maar Roswitha is momenteel druk met het regelen van de productie van deze laarsjes, zodat ze ooit op grote schaal verkocht kunnen worden. Ze hoopt dat de een of andere Eskimo familie in Canada bereid is om het productiewerk van haar over te nemen. Want Roswitha wil alles wat fairtrade kan, fairtrade doen. Oftewel: Roswitha heeft idealen. Dat schoenen luxe en oppervlakkig zijn, doet daar volgens haar niets aan af. Gewetensvol narcisme noemt de charmante 34-jarige ontwerpster dat. Het maakt GMZ niet eens zoveel uit wie de schoentjes maakt. Maar rocken zal hij ze. Ooit. Desnoods op te grote voet.

Rockt het Filmfestival

Eigenlijk is GMZ niet zo'n bioscoopganger. Wat er op straat en in de club gebeurt vindt-ie al gek genoeg. Als het op films aankomt heeft GMZ de concentratie van een schichtig jong hert. Maar goed, een uitnodiging voor de première van Nadine - de nieuwste film van Wilde Mossels regisseur Erik de Bruyn - op het Nederlands Filmfestival kon GMZ niet weigeren. Al was het maar omdat-ie samen met cast en crew naar Utrecht kon reizen. In een speciale trein waarin champagne geschonken werd, terwijl charmante obers af en aan liepen met lekkere happen. Categorie sushi/ sashimi, gelardeerd met fancy dipjes. Dan weet je het wel. GMZ liet het zich allemaal welgevallen, terwijl in zijn hoofd de gedachten over hoofdrolspeelster Halina Reijn over elkaar heen buitelden. Wat was ze mooi. Of lag het aan de jurk? Reijn droeg, net als haar collega hoofdrolspeelsters, een jurk van Nederlandse makelaardij. Een jurk van Mada van Gaans om precies te zijn. Noem GMZ gerust een modekenner. En dan de film. GMZ verliet tamelijk opgelucht de bioscoopzaal. Blij dat-ie zelf geen biologische klok heeft. De afterparty vond GMZ een potsierlijke bedoeling worden. Het minimonster had het tegen die tijd wel gehad met cast en crew. Jammer dat-ie louter in die doodgewone geel-met-blauwe-trein-zonder-champagne-en-met-kniezerige-conduteurs richting hoofdstad kon togen.

GMZ meets GMB

Een rapper met zo'n naam, daar moest GMZ natuurlijk op af. Bleek dat GMB wel op z'n engels uitgesproken dient te worden. En dat t bovendien geen intergalactische door ondoorgrondelijke machinerie bepaalde afkorting is, maar gewoon staat voor zijn naam: Gery Mendes Borges.

In Roffa presenteerde de mc met de tandpasta-lach (op deze foto verbergt íe met een grijns de glanzende tandenrij, in dit artikel is die rij wel te zien) deze week zijn eerste plaat: This is not an album, this is a phase. GMB richtte er een eigen label voor op: Naked Truth Records, zodat hij niet hoeft wachten tot een platenmaatschappij geld ziet in zijn niet-commerciele, muzikale hiphop. Iets wat waarschijnlijk zou gebeuren ten tijde van de mondiale legalisering van drugs. Om maar iets te noemen.

Het leek of de helft van de populatie van Cabo Verde naar Off-Corso was gekomen om de Rotterdammer te supporten en vertederd te raken door het optreden met zijn breekbare vader die af en toe vergat te zingen en liever heupwiegend door zijn ouwe hurken zakte.

Op de achtergrond zong GMB's vriendin Liza zich naar het puntje van het podium. GMZ smikkelde! Jammergenoeg kon t minimonster na afloop alleen GMB vinden, vrolijk 'Obrigado' krabbelend in de vele toegeschoven cd-boekjes. GMZ kriepte de rij voorbij voor deze kiek. Daar ben je bijna-naamgenoot voor, toch?

Vermalingsfantasie

Druipend van de hersenen wist GMZ te ontsnappen aan het alles verpletterende contra-gewicht van brug 485. Met dat soort heldhaftige cartooneske fantasieen vermaakte GMZ zich tijdens de muziek-theatervoorstelling Palindrome op het Amsterdam Underground Festival.
Het stuk ging over de levensloop van de gemiddelde paling. Mocht jij alles willen weten over deze mysterieuze vis (hoe paren ze??!?), kijk dan even hier. GMZ was ook best nieuwsgierig naar de paaiplaats van de aal, maar veertig minuten om die informatie over te brengen was GMZ een beetje te bejaarden LOI. Al ging het natuurlijk eigenlijk over allerlei andere dingen. Het Leven, bijvoorbeeld.
Tijdens de lange intermezzo's met getokkel op een Chinese harp bestudeerde GMZ het rad tegen de achterwand, verreweg het meest intrigerende object in de koude, natte, lugubere kelder. Het rad zou de brug tussen CS en het Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam in beweging moeten brengen. Wat als, wat als...het contragewicht het publiek zou corneren..?! GMZ had snel zijn vluchtplan klaar. Terwijl de rest van het publiek in paniek naar de muur zou vluchten waarop ze, uiteen gespat als tomaten tijdens La Tomatina , in druipende brokjes zouden eindigen, zou GMZ op het juiste moment de sprong wagen. Over de gigantische ijzere constructie, nu glad van bloed en angstzweet, heen tijgeren, om via de nooduitgang naar het veilige niveau 0 te klimmen. Een kakofonie van verstommende doodskreten achter zich latend.
Inspirerend, zo'n avond theater. Nog tot en met zondag, op allerlei ondergrondse locaties.

Brownswood

Brownswood zuchtte, steunde en kraakte. Want het oude Victoriaanse huis bezweek bijna onder het eigen gewicht. Dat Brownswood zo topzwaar was geworden kwam door de bewoner van het huis; BBC-radiohost en pionier van de nu-soul-, jazz- en hiphop- Gilles Peterson (hier met ironische snor). Want Peterson is bovenal fervent (lees; obsessief) platenverzamelaar en propte in de loop der jaren kilo's vinyl in Brownswood. Het huis liet zich lang gewillig vullen. Totdat het op een dag werkelijk uit zijn voegen dreigde te barsten en het Peterson voor de harde keuze stelde; platen eruit of jij eruit.

En dus vertrok Peterson. Thank god, want uit de scheiding van Gilles en Brownswood kwamen mooie dingen voort.
GMZ ontdekte de Brownswood Bubblers voor het eerst in de platenbak van een werkloze muziekrecensente van wie de glossy een half jaar eerder ter ziele was gegaan. Het kraakverse label waarop de Bubblers waren uitgebracht bleek een laatste ode van Peterson aan Brownswood: Brownswood Recordings.
Brownswood Bubblers 1 en 2 sloegen bij GMZ in als een bom; alsof Peterson tijdens zijn verhuizing nog snel even zijn beste platen had meegegrist om ze op deze compilaties te shuffelen. En dat hij en passant ook nog dj/producer Ben Westbeech op het label liet debuteren bleek opnieuw een big up waard. Met zo'n album (incl. de single So Good Today) kon GMZ het deze paps zelfs vergeven dat hij zijn dikke tracks in de lelijkste albumcover van het jaar had verpakt.
Maar aan ieder net iets minder oplettend persoon zou de hele geboorte van Brownswood Recordings en deze releases wel eens voorbij kunnen zijn gegaan. Dat begrijpt GMZ best. Daarom wil hij er iedereen nog even op attent maken dat een herkansing nabij is.
Want Banzai! Brownswood komt nu niet alleen met een albumrelease van de stuiterende nu-jazz van de diep gestoorde Japanners van de Soil&Pimp Sessions. Ook doet Gilles tussen zijn Afrikaanse rootstour door - de onverzadigbare spons dat ie is- op 26 oktober nog ff Paradiso aan. Met de Soil & Pimpsters live. Jawohl! En da's gewoon in Amsterdam! De kans dus Brownswood te komen respecteren.
En Brownswood zelf? Dat geniet nu maximaal verzadigd van zijn welverdiende pensioen als platenkast.

speelt met Francisco in het Rijksmuseum

Hij is de darling van de Nederlandse modewereld. Niemand die niet met hem wegloopt. Hij maakt mannenkleding, maar zelfs vrouwen hijsen zich gretig in zijn pakjes. Als er maar een label van Wolf - het eigen merk van Francisco van Benthum - in hangt. Francisco kreeg les van Alexander van Slobbe. En dat is te zien. Net zo klassiek, net zo stijlvol. Vroeger was hij de helft van het duo Keupr/ Van Bentm, dat alleen unieke stukken maakte voor de ideevorming. Nu maakt hij kleren die bedoeld zijn om gedragen te worden. Die kleren - hoewel vreselijk duur - schijnen zelfs heel aardig te verkopen. Leuk, vindt GMZ, maar veel sympathieker vindt GMZ het optreden van Francisco als gids. Voor het Rijksmuseum heeft Francisco, samen met Bianca du Mortier, een podcast ingesproken over het thema Macht. Dat mode bij uitstek geschikt is om oude schilderijen voor een jong publiek interessant te maken hebben, hoeft GMZ het Rijksmuseum duidelijk niet meer te vertellen. Wel jammer dat de verwijzingen naar de hedendaagse mode zo schaars zijn. Want dat zwart van alle tijden is, weet GMZ ook wel.

Zebrafant

In plaats van junks en dronkaards verpozen vrolijke olifanten aan de Westersingel in Rotterdam. Een olifant in een Spiderman-pakje, een olifant met Spaanse pepers, een olifant met een huid van landkaarten. Echt symptahiek vond GMZ de Zebrafant.
Helemaal toen de geruite ridder bovenop zat en merkte dat één van de oren miste. Toch die dronkaards. En dat terwijl deze door kunstenaars bewerkte Elephant Parade (olifanten parade) geld op moet brengen voor een olifanten ziekenhuis in Thailand. Op 17 november worden de beelden geveild in het rijk van dierenheld Bokito, Blijdorp. Als GMZ een grote tuin had zou 'ie er zeker een willen hebben. Die met die rits bijvoorbeeld, of de theepot.
Maar GMZ heeft geen tuin, wel olifantenliefde. Dus binnenkort gaat het minimonster zelf in Thailand demonstratief geen bahts geven aan olifantendrijvers in de uitlaatgassen van Bangkok, en zeker niet naar het olifanten festival in Surin, waar olifanten voor grof geld met hun slurf T-shirts van toeristen beschilderen, terwijl ze aangemoedigd worden met een pikhouweel. Ja, GMZ gaat weer de ecosjaak uithangen en niet op een grote grijze rug Ko Chang (het olifanten eiland) bekijken, maar gewoon op zijn eigen pootjes. Een flinke fles koele Chang drinken, daar doet íe natuurlijk niet moeilijk over.

hits MySpace!

Herhaaldelijk kwamen er de laatste tijd bij GMZ vriendschapsverzoeken binnen: Hyves, MySpace, LinkedIn. Het leek erop of iedereen GMZ in zijn netwerkje wilde sluiten. Hartverwarmend natuurlijk, maar het duurde even voordat GMZ de stap kon zetten.

Allereerst was er het probleem van het netwerk. Welke digitale sociale kluwe zou het meest aan GMZ's behoeften tegemoet komen? LinkedIn viel af, te zakelijk, te veel belangen. GMZ werd er zenuwachtig van. Hyves sneuvelde eveneens. Corporaal, irritant langzaam en bovendien té lééééééluk. Ten tweede claimden de netwerken open te staan voor iedereen, maar accepteerden ze geen minimonsters. Daarom slenterde GMZ lang door cyberspace, als een allochtoon op zoek naar een verblijfsvergunning.
Totdat hij op MySpace stuitte en de keuze snel te maken bleek. Het netwerk ademt -ondanks een disclaimer formaat Telefoongids - nog altijd een sympathieke sfeer uit. Hoewel dat vooral te danken is aan de vele ontwerpers, fotografen, muzikanten en bandjes die MySpace, nadat de Arctic Monkeys de site drie jaar als eerste als springplank gebruikte, rap tot hun domein maakten. Het is er een gezellige bende.
Ondanks dit soort openbare uitnodigingen tegenwoordig het nodige risico inhouden, wil GMZ via zijn blog toch even die oproep doen aan iedereen die zich met hem verbonden voelt.
GMZ is reachin'out.
Wie pakt zijn uitgestoken roodwit geruiten handje vast?

draait een plaatje

GMZ zoekt graag naar het nieuwste, maar dat betekent niet dat respect voor de kampioenen van weleer ontbreekt. Dus deed ook het zien van de roodwitte Radiola GMZ's hart sneller kloppen. Een erfenis uit de jaren dat chillen nog leisure heette en de muziek op straat te vinden was.
GMZ trof de Radiola aan op een rommelmarkt in Den Bosch. De platenspeler stond er parmantig te blinken naast een blauwe soortgenoot, liefdevol opgelapt door een oude marktkoopman met een voorliefde voor oude platenspelers en een zwak voor minimonsters. Voor 25 euro mocht GMZ hem meenemen.
De Radiola is een vernuftig ontwerp en oerhollands. De zogenaamde UFO-platenspeler werd begin jaren '70 op de markt gebracht door Philips. Net voor de boombox en het cassettebandje uitgevonden, is de Radiola zowaar draagbaar. Voor een half dozijn vuistdikke batterijen perst ze haar noten uit tot diep in elk park, op het schoolplein of tijdens de blocparty. En de Radiola spint zowel op 33, 45 als op 78 toeren.
Nu had GMZ -anstig voor de torie van de tijd- toevallig net geinvesteerd in een Numark TT - met USB-ingang - om zo die oude soulplaten voor eens en altijd een veilige digitale behuizing te geven in iTunes. En natuurlijk wees een vergelijkende luistersessie snel uit dat waar Numark de funky soulklanken volvet de kamer in pompte, Radiola haar noten aandoenlijk mono het speakertje uit kletterde.
Macht nichts, dacht GMZ ruimhartig. Zelfs als Radiola vanaf nu permanent van haar welverdiende pensioen gaat genieten, en alleen nog zou werken tijdens exclusieve Radiola-feestjes, staat ze nog altijd leuk op het dressoir.
Bovendien bracht ze GMZ nog diezelfde dag tot een aardige ingeving op het gebied van huisvlijt. Hij bakte een van de oude Radiola LP's warm en knutselde er - hop - een schaal van* (op 150graden een paar minuten in de oven en kneden maar. Wel ovenwanten aandoen want gesmolten vinyl is net napalm op je handen). Handig, bijvoorbeeld om al die door radiola leeg geslurpte batterijen in te verzamelen.
*Mochten er lezers aanstoot nemen aan dit soort vinylkillen - dit oneerbiedige -vinyl onwaardige- gefrobel van het minimonster- dan wil GMZ graag nog even verduidelijken dat er geen zeldzame parels voor zijn gesneuveld. Slechts een maxisingle van Don Johnsons jaren '80 hit 'Heartbeat' werd geofferd.

Verdacht van terrorisme

GMZ werd kortstondig verdacht van terrorisme. Tijdens een kort tripje naar oost Europa, vandaar de paar dagen afwezigheid hier op deze plek, kreeg ons welwillende monstertje te horen dat zijn potje gel een groot gevaar voor de mensheid was. De confrontatie vond plaats op het vliegveld van Frankfurt. Handeling: een overstap.
Een dikkige Duitser in uniform liet weten dat het potje gel, waar misschien nog maar spul voor twee dagen in zat, te groot van inhoud was. Volgens de wereldwijde vloeistofveiligheidsregels. GMZ moest het potje weggooien. "Or you may check it in."
Zonder potje bracht GMZ de tweede vlucht fantaserend door. Stel dat 'ie 't potje was gaan inchecken. Het potje zou gewogen en gelabeld worden. Daar hobbelde het potje over de lopende band richting bagagekelder. Daar lag het potje tussen de koffers in een bagagekar. En op plaats van bestemming zou GMZ bij de bagageclaim wachten tot z'n potje gel uit het gat gefloept kwam. Dan zou 'ie het gelabelde smeersel een paar rondjes laten draaien. Of ha! zelfs helemaal niet meenemen. En later bellen met de vliegmaatschappij om te zeggen dat zijn bagage nooit was aangekomen. En dan zou een paar dagen later een mannetje aan de deur staan met een formulier. En een potje gel voor twee dagen.

in den Here?

Het Christendom leeft op in Nederland. Dat is zelfs voor GMZ niets nieuws. En dat daar voor de slimme sjaak een aantrekkelijke afzetmarkt ligt, kon het minimonster ook op zijn vingers natellen.
Tienduizenden jongeren die wekelijks tientallen e's aan zakgeld in hun spaarpot duwen omdat ze die niet opmaken aan shooters of nieuwe pattas, dat zijn wandelende goudmijnen. Een groep die zich wel meer kan veroorloven dan een ranja op het festival van het jaar: het XNoizz Flevo festival, voorheen bekend als de EO-jongerendag.
Daarom is er voor die jongeren nu XNOIZZ – MUSIC U BELIEVE, een serie muziekcompilaties met het beste van het XNoizz-festival. En als klap op de vuurpijl lanceerde de EO in augustus nog het gelijknamige radiostation - 'voor iedereen die op de hoogte wil blijven van de laatste trends in muziek en geloof'.
Want het geloof was duidelijk toe aan een restyling 2.0. En aan een youtube-variant hadden ze in Amerika natuurlijk alweer gedacht.
Maar laat de EO zich nu nèt de laatste tijd hebben verdiept in jongerentaal. (1. Zo kwam iemand kwam op het werkelijk briljante idee twee Z's aan het einde van Xnoise te planten. Daar schijnen jongeren van nu iets mee te hebben. 2. Ook uit de missie van de EO-jongerendag spreek een duidelijk poging tot levellen: 'gewoon ff relaxuh.' Inspireren. Luister naar sprekers over God, geloof, seksualiteit, politiek, de media en whatever.').
En toen was er dus ook XNoizz. Elke zondag van 23 tot 1 op 3fm. Veel te laat natuurlijk, en niks aan als je 's ochtends al een liveset hebt meegekregen in de kerk. Verheven muziek of niet, het veroveren van zendtijd blijft blijkbaar een bitch.
De muzikant die nu zomaar denkt met een goeie plaat XNoizz te halen, komt overigens bedrogen uit. Bands met namen als Disciple, De Passie Posse (holy hiphop) en Jodi's doorstep domineren de playlist. Gepraist worden kan er blijkbaar niet genoeg.
Waarom de kids uit de bible belt verstoken moeten blijven van de schoonheid van de meer wereldse muziek, of zelfs een rauwe technobeat, is GMZ vooralsnog een raadsel. Hij weigert dan ook principieel met de albumcover op de foto te gaan. Voor deze ene keer dus maar zonder onze kleine vriend...

schaakt een model

Percy Irausquin doet weer mee in modeland. Hoewel hij nog steeds in de clinch ligt met Steve te Pas, heeft hij wél een contract met de Zantman Modegroep op zak. Een bedrijf dat ook verantwoordelijk is voor labels als Mart Visser en Elle prêt-à-porter - niet de minste in modeland. Te Pas, eigenaar van spijkerbroekenmerk Blue Blood zegt de samenwerking beëindigd te hebben 'omdat die niet aan de verwachtingen voldeed'. GMZ denkt daar het zijne van. Percy zal wel niet zoveel opgebracht hebben als gehoopt. Maar goed, genoeg zakelijke malheur. Gisteravond gaf Percy Irausquin - hij heet tegenwoordig Atelier PRC, want zijn naam is nog steeds in handen van Te Pas - een eigen show. GMZ was erbij. Om de ontwerper een hart onder de riem te steken, maar - eerlijk is eerlijk - ook om vrouwelijk schoon te spotten.
Percy staat bekend om de vele min of meer bekende Nederlanders die hij naar zijn shows weet te trekken. Helaas, dat viel een beetje tegen gisteravond. GMZ moest het doen met Hannah Verboom, Nicolette van Dam en the likes. Niet echt het type vrouw waar GMZ op valt. Dus toog hij direct na afloop van de show naar de backstage ruimte, om zich te vergapen aan halfnaakte modellen. En passant wist hij een kiekje met de mooiste vrouw van de show te forceren, leerde hij dat in haar jurk wel dertig meter zijde verwerkt was en ving hij op dat Percy gevraagd is om een jurk voor Disney-prinses Belle te ontwerpen.

Huismussen

't Leek even of het nog ging zomeren, GMZ liep dit weekend nog op blote pootjes. Maar vandaag druilt het alweer. Weer om te huismussen. Om al die hippe, stadse fratsen aan je voorbij te laten gaan, je op te krullen op de bank. En wat hoort er meer bij het kijken naar de regen op de ruiten en een dampende pot thee dan een nostalgische koektrommel? GMZ koos een tweedehandsje van Pol, Pel en Pingo. Ken je ze nog? Die beestachtige avonturiers die de zeeen bevaren? Van oorsprong zijn het Deense helden, in deze trommel zaten voor de kaakjes dan ook Deense koekjes. Wil je het echt huiselijk maken moet je natuurlijk zelf aan de slag, met chocoladekoekjes bijvoorbeeld. GMZ87pro voelt zich vandaag heel erg koekiemonster.

Cijfers vs. muziek

Terwijl in het land van bigmac's, spencers en pistolen de door commercie en ego's gedreven beef tussen Kanye West en 50 Cent woedt (wie verkoopt deze week de meeste cd's?), probeerde een paar Nederlandse hiphopsites het eigen product te pushen. Vorige week kwam het tweede album van Pete Philly & Perquisite uit, Mystery Repeats. En nou is er hier nog nooit een Nederlandse hiphop plaat op 1 binnen gekomen in 'de charts'. Niet talen en dralen dus, maar deze week nog die plaat kopen ome en revolutie te ontketenen! GMZ toog in z'n guerillapakje naar de platenzaak voor dit fijne jazzy schijfje, met de single Time Flies. Kijk GMZ hier trots poseren.
Vanochtend even kijken naar het effect van deze daad bij die Album Charts. Daar opende zich pas echt een nieuwe wereld voor onze beroepsverwonderaar. Pete & Perq zijn nergens te bekennen. Van 29 naar nummer 1 het album Tranen van Geluk van Marianne Weber. Blof en Jannes staan op 2 en 3. Pas op nummer 5 krijgt GMZ iets van vaste grond onder zijn pootjes: de nieuwe plaat van Spinvis. Nergens zijn de Amsterdammers te bekennen. Zijn dit de cijfers nog van vorige week? Onduidelijk. Schimmig gebeuren dit. GMZ vertrouwt het allemaal niet en trekt zich terug uit dit competatieve geduwtrek. Gewoon lekker muziek luisteren.

made you a mixtape

Blijft 'n tijdloos leuk cadeau; de mixtape of compilatie. Persoonlijk (want moeite), authentiek (want zelf gekozen) en duurzaam (want je hebt nu ook apparaten die tapes kunnen overzetten in mp3's). Het mooie van de handmatig samengestelde compilatie is bovendien dat je er altijd heel veel mee kan zeggen. Handig. Vooral omdat je vervolgens - indien nodig - de onderliggende boodschappen die de ontvanger eruit gefilterd denkt te hebben, weer kunt ontkennen. Gewoon de volledige Greatest Hits van Lionel Richie op een compilatie wegzetten ('I just call to say...HELLO!) en vervolgens glashard beweren dat het je niet om de tekst, maar om de muziek te doen was, kan dus.
Kan allemaal niet met de mixtape die GMZ ontving van een Helpless romantic. Deze romanticus heeft het uitdelen van mixtapes verheven tot een liefdesverklaring an sich. Mooie liefdesgroet, vindt GMZ. Nu beraadt hij zich op een music related piece terug ("it don't mean a thing if it ain't got that bling"). Of houdt ie het net als helpless romantic beter retro en real?

Videostar!

GMZ deed zwaar die Lee Towers elleboog-move toen ie de nieuwe Coparck clip zag. Een dag lang hangen op de set heeft nut gehad: zie GMZ daar met de band hangen op de bank achter regisseur Waldo Goodrich! En de clipkijker ziet die blote chicks niet, maar GMZ heeft ze nog op z'n blauwe netvlies. Goede billen!
Het enige waar GMZ nu nog naar verlangt is ooit net zo smooth van die golfcar af kunnen glij-stappen als Waldo. Check de clip! Het kost je maar drie minuten en tweeenveertig seconden.

doet de shows online

Terwijl de zomer van 2007 nooit onverdeeld heeft doorgezet en de winter nog moet beginnen, is het modewereldje alweer in de ban van de zomer van 2008. Want wat moeten we dan aan? Een handjevol ontwerpers heeft zich het afgelopen half jaar bezig gehouden met die vraag en het resultaat is de komende maand te zien. Het is showtime. New York Fashion Week, Milan Fashion Week, London Fashion Week en tenslotte Paris Fashion Week. Overal lopen dezelfde in het zwart geklede, keurig gekapte, hooggehakte elegante dames rond, die op samenzweerderige toon het laatste modenieuws uitwisselen en ondertussen klagen dat ze het o zo druk hebben. GMZ is er niet bij. GMZ zit thuis. Veel relaxter vindt-ie. Want het is leuk hoor, al die shows. Maar het kan veel makkelijker. Neem Carri Munden, ontwerpster van Cassette Playa. In plaats van het organiseren van de gebruikelijke modeshow, kiest zij ervoor om haar nieuwste collectie middels een filmpje te presenteren. Online. Zo bereikt ze niet alleen een handjevol genodigden, maar kan iedereen met een internetverbinding haar kleding bekijken. En bestellen. Want ze heeft net een webwinkel geopend. Jammer dat daar louter vormeloze T-shirts in maatje XXL te koop zijn. Daar past GMZ niet in.

entert Le Cool

Een en al valse bescheidenheid, die GMZ. Want hij wil op z'n blog graag even met de wereld delen dat hij Le Cool - editie Amsterdam- heeft gehaald. Dat is hippe shit. Want Le Cool topt wekelijks een strenge selectie van de beste culturele events in metropolen als Barcelona, Milaan, Istanbul, Rome, Londen en Parijs in een e-magazine.
GMZ is blij dat hij daar even onderdeel van uit mag maken. En nog een kleine promo voor zijn blog mocht droppen ook! Sindsdien checken de stats ook bezoekers van overzees. Dat rockt natuurlijk dik.
Voor wie Le Cool nog niet kent maar wel geinteresseerd is in het beste van Amsterdam; meld je aan op deze plek. En blijf natuurlijk ook regelmatig GMZ checken, want in dat kleine gestuffte lichaampje borrelen alweer allerlei fijne plannen op voor de komende weken! Duvel en Hotel, Bazar Curieux, Studio K, Francisco van Benthem, mixtapes, relirock. Trappeltrappel.

Blote billen en een olifant

GMZ weet wat het is om er net niet helemaal bij te horen. Daarom werd Alex uit de vorige videoclip van Coparck onmiddellijk een held. Reden genoeg om stiekem bij de opnames van de nieuwe videoclip van de band rond te gaan hangen. Het Post-CS gebouw in Amsterdam binnensneaken was een makkie. En op de set was het zo'n pandemonium van clipcliché's dat het niemand opviel dat een geruit minimonster onbevoegd op de bank zat. Regisseur Waldo Goodrich al helemaal niet. Veel te druk met belangrijk doen. GMZ zag die dag geen Alex. Wel een olifant. Ook blote billen. GMZ trok zijn roze wenkbrauwen op en houdt zijn kleine hartje vast. Maandag is de nieuwe clip online.

Een prijs is zo niet punk

Groot in de provincie en in Mexico: de gabberpunkers van Aux Raus wonnen gisteren de 3voor12Award voor hun album This is how this works, en daarmee rukten ze de elitaire propprijs zo uit de delicaat gevingerde gitaarhanden van bands als Alamo Race Track, El Pino and the Volunteers en Coparck.
GMZ, hier op de schouder van 'zanger' Bastiaan Bosma, legde zijn oor te luisteren bij de jury en hoorde dat C-mon & Kypski het net niet hadden gered. Reden: Aux Raus is vernieuwender. GMZ voelt dat wel. Want welke andere band maakt nou zulke opgewonde, rauwe, borrelend grappige kwaaie muziek waar zowel electro-homo's als poldergabbers op pogoen tot ze hun shirt verloren zijn? Nou?
Misschien is Aux Raus wel de perfecte manier voor GMZ om wat meer van de wereld te ontdekken. Volgend jaar mee op tour in het land van de taco's? Eerst wat dichter bij huis met de schreeuwlelijks de provincie in.

Gekust door uier

Om nu te zeggen dat GMZ bijna het romantische pad had betreden, gaat nog wat ver. Bovendien maakte de voortvarendheid waarmee Ckoe's creatie hem van een dikke smakkerd voorzag, GM-held op sokken-Z wat verlegen. Vandaar de enigszins besmuikte blik.
Maar charmant vond GMZ uier zeker. Want uier houdt van vrijheid en van olifanten, van bloemen en van chocolademelk. Maar uier houdt niet van negativiteit. Daarom trok de roze globetrotter de wijde wereld toen het aanhoudende boe-geroep van koe hem te veel werd. En dat snapt GMZ wel.
Sindsdien zwerft uier net als GMZ rond en beleeft het sympathieke gespeente kleine en grote avonturen. Uier heeft bovendien een kus over voor iedereen die wel iets heeft met roze avonturiers en chocolademelk. Benieuwd? Het derde album van uier komt eind september uit tijdens de stripdagen in Houten. En met een beetje geluk valt ook daar een kusje van uier stelen.

Iedereen een held

Beetje lastig om met die roze ruit de punkmentaliteit uit te stralen, maar het is wel GMZs bedoeling dat de button als protestvlag wordt geïnterpreteerd. Tegen de onsamenhangende tentoonstelling Held die de Nieuwe Kerk met het Rijksmuseum heeft georganiseerd. Om de massa te bereiken. En dan gaat het dus van Michiel de Ruijter (400 geleden geboren) tot Ali B. Goede subsidietrekkers, ongetwijfeld, maar wat is de samenhang? Komt nog eens bij dat je op de website ook jezelf, je interieurverzorgster of je baby als held kan uploaden. Iedereen een held. Kwatsch, vindt GMZ. Laat dus duidelijk zijn dat deze button een ironische button is.
Echte helden zijn de Afrikaanse deelnemers aan het voetbaltoernooi voor daklozen in Denemarken die nooit meer incheckten. GMZ wenst hen het beste in Kopenhagen! Andere nieuwe held van GMZ is Kate Nash. Twintig en dan al zulke hilarisch beklemmend goede teksten schrijven. Fijne clip ook.

in de leer bij maarten spruyt

Styling wordt steeds belangrijker in de mode. Dat weet GMZ ook wel. Het maakt niet wat je draagt, het gaat erom hoe je het draagt. De kunst van het aankleden vereist een talent om tussen stijlen, labels, imago's door te laveren en er een persoonlijke interpretatie aan geven. Zo gaan cowboylaarzen anno 2007 prima samen met een hippiejurk en bij een Chanel jackje hoort een versleten spijkerbroek. Hoewel GMZ zijn best doet de ongeschreven wetten van de modewereld te doorgronden, mastert hij ze nog steeds niet helemaal. En dat is wel zijn streven. Want ergens droomt GMZ van net zo'n carrière als meesterstylist Maarten Spruyt. Op zijn negentiende begonnen met het combineren van kleren, en inmiddels rockt hij vijfenzeventig museumzalen in Nederland. Zestig in het Boijmans van Beunigen, waar de tentoonstelling 'Collectie Een' te zien is. En vijftien in het Gemeente Museum Den Haag, waar vanaf 14 september de tentoonstelling 'Haagse Hofmode' te zien is. Bij Maarten thuis kwam GMZ erachter dat de bijna twee meter lange, perfect gesoigneerde knaap met Hugh Grant-achtige gelaatstrekken en passant nog even carrière gemaakt heeft als model. Nadat-ie in 2001 door Mario Testino gevraagd was om voor Vogue L'Uomo te poseren (check de foto hierboven), stond de telefoon twee maanden lang roodgloeiend. En dat niet alleen. Maarten was ook een tijdje romanticly involved met een van die andere helden van GMZ, modeontwerper Bernhard Willhelm. De Duitser die bekend is vanwege de excentrieke pakjes die hij maakt, rockt momenteel trouwens ook zijn eigen tentoonstelling, in Antwerpen.

Favela flip

Dre Urhahn greep GMZ87pro bruut bij zijn rechterpoot. Maar, dacht GMZ, na maanden in de favela's van Rio zijn de omgangsvormen van Dre misschien ietwat ruig geworden. Dat zegt niks over Dre's intenties, die zitten wel goed: Urhahn werkt met Jeroen Koolhaas (links op de foto) keihard om hun project Favela Painting te laten slagen. Missie: de huisjes van een favela zo beschilderen dat de gevels van een afstand samen een groot schilderij vormen. In Studio Apart in Amsterdam zijn dit weekend foto's, schilderijen van Koolhaas en een film te zien over hun tijd tussen de drugsbendes, schietende politie en spelende kinderen. En over hun mini Favela Painting waarvoor ze minutieus drie huizen beschilderden. Op donderdag 13 september worden de kunstwerken geveild. Alle mensen met veel geld een goed hart: ga en koop!

El Hema

Met de komst van El Hema lijkt de honger naar interculturele kruisbestuiving onder de culturele elite voorlopig weer even gestild. El Hema blijkt een gat in de markt. Het grote gegraai is begonnen.
Als kunstproject veroorzaakte de komst van de Arabische versie van de oerhollandse Hema de nodige ophef. Hema was er eerst niet blij mee, toen weer wel. Het gevolg; wat moddergegooi in 'de media' en toen werden de handen ineengeslagen. En nu loopt het storm.
Zo storm, dat GMZ achter het net viste. Lege schappen en bakken en een paar armzalige prototype exemplaren onderbroeken met arabische tekst restten slechts nog.
Hip spul allemaal, maar met zijn duik in de bakken, borrelde bij GMZ ook de vraag op wat El Hema nu eigenlijk Arabisch maakt. Ja, de winkel staat vol met producten die de culturele en politieke symbolen en tekens uit de Arabische wereld lenen - t-shirts met opdruk in Arabisch schrift, witte sportsokken met een PLO-ruit en tops met de hand van Fatima in henna-stijl.
En oke, de rookworst is er halal en de chocolade komt van Tony Chocoloney, maar goed, even kort door de bocht was de trend vorig jaar China en toen waren bij de Xenos ook 'authentieke' Chinese wandkasten van triplex te krijgen. Zou een Arabische El Hema er echt zo uitzien?
Het vrije culturele plunderen is niets nieuws en heel westers eigenlijk. Typisch Hema. GMZ moet de eerste moslim die in de El Hema een broodje halal-rookworst bestelt tenminste nog vinden.

het jekkie van Sjon

Nee, dit trainingspak is niet afkomstig uit de laatste collectie van Cassette Playa of new-ravers' vondst van de week op marktplaats -hoewel het in die scene zeker hard zou komen. Het is het enige echte parachuttestoffen pak van Sjon, de alleenstaande vandaal a.k.a. Kees van Kooten in een van zijn glansrollen.
Volgens Kees van Kooten droeg Sjon het pak om te suggeren dat hij aan sport deed, en daarmee had hij volgens zichzelf recht van rellen en schreeuwen. De kijker zag Sjon vooral eenzaam en boos, met een bewonderenswaardige vasthoudendheid zijn rechten als alleenstaande vandaal bevechtend.
GMZ wilde het duo dat tot in de jaren '90 de televisie op zondagavond bepaalde graag beter leren kennen en reisde daarvoor af naar Beeld en Geluid in Hilversum waar nu een overzicht van het oeuvre van Kees van Kooten en Wim de Bie te zien is.
Nu snapt GMZ dankzij deze wijze mannen Nederland weer een stukje beter: want die rasperig pratende eigenaresse van zijn stamkroeg lijkt wel erg op Diana Charité en die overigjarige hippie van de natuurvoedingswinkel op Koos Koets. En zag hij De Vieze Man laatst niet stiekem een plasje doen in de plantenbak van de overbuurvrouw? Zeker is dat Carla en Frank van Putten ('Ik heb geen lekkere vriendin, daar ben ik voor behandeld') een paar huizen verderop wonen.
Vanuit de beroemde scheidsrechtersstoelen pikte GMZ ook nog even wat tips op.
Zoals de tuin winterklaar maken dit weekend. Methode Jacobse & Van Es. Neutronenkorrels, Meh'frautje!
En dan zet GMZ meteen wat dille op kweek. Want volgens kruidenvrouw Rosalien uut Drost (de concurrente van Berendien uut Wisp) zou "met dill'n tussen de bill'n zelfs Methusalem weer will'n". Kwakzalverij natuurlijk. Maar het deed de hoop op die toverstaf toch weer even opbloeien bij GMZ.

In een rieten mandje

Het is alweer een tijdje geleden dat meer en minder bekende mensen in navolging van een blonde bimbo rond paradeerden met te kleine hondjes in mandjes en/of designertasjes. Een trend die GMZ aan zich voorbij heeft laten gaan. Maar toen-ie onlangs Mada van Gaans tegen het frêle lijf liep, kon GMZ het toch niet laten en sprong hij enthousiast in het rieten mandje dat ze bij zich droeg.
De platinablonde Mada van Gaans is modeontwerpster. Ze heeft iets met de jaren twintig en dat vertaalt ze in damesachtige chique pakjes. Tijdens haar laatste show verschenen modellen op torenhoge wiebelhakken in voile jurken en strakke kokerrokken op het plankier. Niet het soort kleding dat het peervormige lichaam van GMZ veel recht doet, maar wel mooi. Dat vinden meer mensen. Want de kleding van Mada van Gaans wortd inmiddels mondjesmaat verkocht. Onder meer bij L'Empresse in Den Haag. Daar hangen haar pakjes tussen die van Marc Jacobs, Balenciaga, Yves Saint Laurent en the likes.

kriept heel dichtbij

Soms lukt het GMZ om heel dichtbij te komen. Het helpt daarbij als de benaderde partij net zo'n ontwapenende paps blijkt als GMZ zelf.
Nadat de Melomanics afgelopen zaterdag tijdens Ondergrond hun vettig rockende beats over de houten plankieren van strandtent Timboektoe hadden laten rondstuiteren, was GMZ vastberaden toenadering te zoeken.
In eerste instantie schoorvoetend, want dit trio timmert sinds de release van hun debuutalbum The Grey Light niet alleen behoorlijk hard aan de weg in de muziekscene. Met hun scherp gesneden pakken rocken ze ook de internationale runways. En dan maakt zo'n jaren '50 ruitje je als GMZ toch een beetje zenuwachtig (want eerlijk is eerlijk, dat is eerder casual-, dan haute-couture, meer supermarktvak dan catwalkplank).
Toch werd GMZ hartverwarmend ontvangen. Voor hij het wist, lag hij comfortabel op de bezwete torso van gitarist Guido Schuurman. Die vervolgens als vanzelf deze pose aannam. Dat digte GMZ dan wel weer. Zeker van iemand met een ziekelijke liefde voor muziek en het lef om Thunderstruck zo hard te ver-electrorocken dat de elk zwart AC/DC-shirtje er spontaan door verbleekt.
Vanavond staan de Melomanics in het Cultuurcafe in Nijmegen. In september rocken ze onder meer nog de Stubnitz boot in Amsterdam.
GMZ weigert tot die tijd elk contact met water en zeep.

Linnen tasjes, kaki truien

Het lijkt misschien of het leven van GMZ87pro zich enkel afspeelt op plekken waar iedereen jong, hip, artistiek, mooi, pro-gay en anti-Amerika is, maar dat is niet waar. GMZ komt ook wel eens op een kantoor.
Fotograaf Jan Dirk van der Burg is een meester in het vastleggen van fletsheid. In de serie De Inspraakavond laat toont hij politieke betrokkenheid in kaki. Daar horen plastic koffiebekertjes bij, flipovers, sandalen en linnen tasjes. En grijs haar.
Bekijk ook even de serie Kantoorcultuur. Wat een herkenbare verschrikkelijkheid. Daar kunnen de filmpjes van de kantoorspellenwedstrijd van energiedrankjes gigant X net niet aan tippen. (GMZ weigert reclame te maken voor een veel te duur drankje dat ook nog eens meurt. Mensen die dit drinken: je gaat er van stinken!)
Spreekt voor zich dat GMZ liever niet achter een pc zit onder een te koude airco, maar op stap gaat met Jan Dirk. Voor een serie over kleedkamerverveling, bijvoorbeeld. Ahhh toe, Jan Dirk! Doe!

plugt in

Het was ook GMZ niet ontgaan. Van Herriestopper tot customized FilterZ. De afgelopen editie van Lowlands stond in het teken van een nieuwe accessoire: de oordop. Al dan niet voorzien van een handig draagkoord of een headset om ze aan je mobiel te hangen.
GMZ mag dan in het bezit zijn van een anatomisch iets afwijkende constellatie, op maat gemaakte oordoppen heeft hij al sinds de tijd dat gehoorbeschadiging nog discodoofheid heette. Gewoon, omdat ie een beetje awareness op dit gebied belangrijk vindt.
Blij was GMZ dan ook dat de nieuwe gezonde oren hype ook de Volkskrant niet was ontgaan. Die topte er afgelopen week een berichtje over. Op de voorpagina nota bene, met dank aan de komkommertijd. De conclusie; de oordop heeft een spontane imagoverandering ondergaan. De plug wordt niet meer geassocieerd met die zielige jongen uit de straat die op zondagavond door een busje werd opgehaald en voor de schoolweek naar Sint Michielgestel werd gebracht. Nee. De plug rockt, of beter, zonder plug doe je dat niet meer.

Wat GMZ ook niet was ontgaan; de subtiele sneer op Lowlands naar al die bezoekers die nu nog steeds niet pluggen. Deze kwam in de vorm van de welkomstboodschap boven de festivalingang. Daar prijkten slinks borden met iconen van handjes die 'welkom' gebarentaalden.