MarQt. Een tip van GMZ

Minimaal appeleert in NL nu eenmaal nog steeds aan een positief gevoel van cleaness, eenvoud en impact (check ook HEMA).
Ecosuper MarQt heeft dat allemaal. Bezoekers schijnen er tenminste kirrend rond te lopen omdat er op de melkpakken slechts "Melk' staat, op de Appelsap alleen 'Appelsap' en op de Boter gewoon "Boter'. Hip. Het oog wil tenslotte ook wat.
Nu is GMZ ook niet ongevoelig voor verpakkingen. Bovendien slijt hij regelmatig zijn boerenbonte billen op een kantoormeubel op een betonnen asfaltpark. Dan wil er nog weleens een idee op poppen.
Zoals koffie- en theebekers; in MarQt stylo.
U kunt ze DIY-en met een magic marker en een witte label-loze beker, als gebruikt op de afbeelding. Anytime.

klapt Mr. Jummy - update

Sjahwel, GMZ moest ook even goed in zijn oogjes wrijven toen hij voor het eerst die nieuwe serie Sultana-reclames langs zag komen. Was er plotseling een onbekend familielid geland op aarde? Een verre neef die een 1-2-tje was aangegaan met deze fabrikant van caloriearm droogvoer?

Ok. De rozewit gestipte paps van de Yofruit variant, die kon GMZ nog wel hebben, al was het al op glad ijs. Stippen zijn nu eenmaal geen rockend boerenruit en daarom nauwelijks een bedreiging.
Maarrrr.. toen kwam de koekenbakker onlangs op de proppen met een monster dat -als GMZ niet zeker wist dat ie er geen had- zomaar de lauwe tweelingbroer van het minimonster had kunnen zijn. Boerenbonten pak incluis. En komkommertijd of niet, ze staan al voor deze Mr. Jummy in de rij, aldus het juichende persbericht van Sultana.

Logisch, natuurlijk; als je GMZ zou vermenigvuldigen, zouden de slaapzakken ook massaal worden uitgerold. Het leuke is alleen: dat gebeurt niet! GMZ is namelijk veel leuker in z'n eentje. Die hoeft niet meteen een geldelijk slaatje uit z'n succes te slaan. Stelletje gemakkelijke en geldbeluste kopiepappies, daar bij Sultana, vindt GMZ dan ook, en hij voelde de wet van de remmende voorsprong door zijn ziel snijden..

Dat GMZ niet met Mr. Jummy wenst te worden geassocieerd, mag duidelijk zijn. Maar dat het er voor de komende tijd natuurlijk wel dik inzit dat dat gaat gebeuren, net zo goed.

Daarom stuurde GMZ een tijdje geleden al een listige mail naar de Klantenservice van Sultana waarin hij zich opwierp als een in Mr. Jummy geïnteresseerde liefhebber. Doel: in contact komen met Jummy en een flinke appel met hem schillen.

Mr. Jummy opsporen lukte uiteindelijk met een list. Ondanks de reply van de Klantenservice.

CCTV India legde vast wat er vervolgens gebeurde.
Die hete bek van Mr. Jummy is voorlopig geblust. Tenminste, dat is de ijdele hoop van GMZ.
En bang voor die meer dan 4000 vrienden..is GMZ ook niet hoor. tsss...

pakt die rust met Jan Taminiau

Hij zegt het zelf. De modellen hadden het veel zwaarder, die hebben drie uur lang op oncomfortabel schoeisel in een bloedhete ruimte gestaan. Maar Jan Taminiau had het ook warm gekregen en dus vinden ook zijn voeten na de presentatie de weg naar het aangerukte ijsbad. Eindelijk even rust. Nadat hij drie uur lang de aanwezige internationale pers te woord heeft gestaan, heeft de modeontwerper wel even tijd voor GMZ. Jan Taminiau gaf afgelopen week, als enige Nederlander, een presentatie van zijn najaarscollectie tijdens de coutureweek in Parijs. Hij heeft nog steeds geen officiële vermelding op de agenda van de haute couture, maar hij gaf wel al twee keer eerder een show tijdens de Parijse coutureweek. Jongensdromen, zegt-ie. Als kind mocht hij zich graag spiegelen aan ontwerpers als Chanel, Dior en Yves Saint Laurent. Omdat hij inmiddels weet – door schade en schande wijs geworden, zo je wilt – hoe moeilijk het is om de internationale modepers naar je show te krijgen en omdat hij een presentatie van tien minuten te summier vindt om zijn 'gedachtegoed' over te brengen, besloot hij het dit keer anders te doen.
Drie uur lang. Met hapjes en drankjes. In het Espace Commines, dezelfde ruimte waar Helmut Lang vroeger zijn shows gaf en waar onlangs de Belgische ontwerper Kris van Assche debuteerde. Hij vroeg de Belgische beeldend kunstenares Leen Persoons een decor te bouwen – want kleding is beter te zien als de modellen onderdeel zijn van een statische presentatie dan wanneer ze in een noodvaart over een plankier stiefelen, vindt Jan. Hij vroeg Ellis Faas, volgens Vogue een van de meest talentvolle visagisten van haar generatie, om de make up te doen. Martin Wentzel deed het haar, Roel Schagen en Victor de Bie deden de styling, Wiglius de Bie maakte foto’s. Eigenlijk was zijn hele Nederlandse team present. Inclusief zijn ouders, die zich de luxe gepermitteerd hadden wat eerder weg te gaan in plaats van met de nachtbus van hun zoon en zijn team mee te rijden. De belangrijkste recensies laten nog even op zich wachten en de modereportages in bladen komen pas maanden later, maar Taminiau heeft er een goed gevoel over. Hij heeft ze allemaal te woord gestaan, redacteuren van toonaangevende titels als l’Officiel, le Collezioni, de Franse en de Japanse Figaro, Senken Shimbaum en Seven Sea. En GMZ natuurlijk.

Zwaait naar Viktor & Rolf

Want GMZ was erbij. Bij de opening van de tentoonstelling van Viktor & Rolf in het Barbican Art Centre in Londen. Oké, tikje overbelicht, maar enkel de spreekwoordelijke kniesoor die daarover valt. Liefst was hij zelf even in het door Siebe Tettero speciaal voor deze tentoonstelling ontworpen poppenhuis gekropen, maar GMZ kent zijn plaats. Zeker als het de op zijn zachtst gezegd hiërarchische modewereld betreft. Terwijl Viktor & Rolf geduldig de en masse aangerukte internationale pers te woord stonden, hield GMZ zich gedeisd in een Balenciaga handtas. (Je hoeft het minimonster niet te vertellen dat een dergelijk evenement om een classy verpakking vraagt). En hoewel GMZ alle 54 poppen even aantrekkelijk vond en zich voorzichtig een voorstelling maakte van hoe 'het' zou zijn met een pop, was-ie te geïntimideerd om ook maar een kleine avance richting een van de creaturen in antiek Franse stylo te maken. Want GMZ blijft een tamelijk simpele pop van geruit katoen, terwijl de 54 poppen van Viktor & Rolf op maat gemaakte couturestukken dragen, pruiken van mensenhaar hebben en voorzien zijn van make up, die in maar liefst vijf lagen gebakken is - om het porseleinen effect dat de heren modeontwerpers voor ogen hadden te bereiken. Zoals dat gaat bij een expositie van formaat, werd het geheel met veel tamtam geopend. Heel veel hele mooie mensen, heel veel bloemen, heel veel gratis drank en heel veel modeblablabla. En GMZ zocht de bodem van de Balenciaga tas.

meets Fong-Leng

Je moet wel óf boven een bepaalde leeftijd óf bovenmatig geïnteresseerd in mode zijn, wil de naam Fong-Leng je nog iets zeggen. Fong-Leng - 'mijn leeftijd zeg ik never nooit, ergens tussen de 18 en 200 jaar' - is zowat een legende. Fong-Leng is de vrouw achter de opzichtige jasjurken waar Mathilde Willink in haar hoogtijdagen goede sier mee maakte. Ze had in de jaren zeventig haar eigen winkel, studio Fong-Leng op de PC Hooftstraat, een flagshipstore avant la lettre, opgetrokken uit glas en scheepsmetaal. Ze gaf grote shows op allerlei locaties en ze werkte samen met merken zoals Levi's en Adidas. "Ik heb het ijzer gebroken voor de mode-industire in Nederland," zegt ze zelf. Maar ze is gestopt. Op het hoogtepunt - precies zoals het een diva betaamt. Sinds 1993 is ze niet meer actief in de mode; toen Amsterdam zich kandidaat stelde voor de Olympische Spelen had Fong-Leng de licentie op het beeldmerk. Ze ontwikkelde vijfenzeventig items, variërend van joggingpakken tot sjaals en brillen, maar met al die ontwerpen werd uiteindelijk niets gedaan. Want de Olympische spelen van 1992 vonden plaats in Barcelona. En dat terwijl Fong-Leng al een flink aantal opdrachten had aangenomen; zo bleef ze uiteindelijk vrijwel zonder afnemers over, maar met een aantal schuldeisers. Tegenwoordig maakt ze min of meer functionele objecten - kamerschermen, grote leren kussens en schilderijen - van geappliceerd leer. Decoratief, maar je moet ervan houden. Haar jurken hangen tegenwoordig in het museum: het Scheringa Museum heeft de grootste collectie, 62 stuks.

Voelt zich welkom bij The Kevin Costners

Lang was het stil aan het Kevin Costners front. Dat terwijl gmz87pro zich enorm verkneukelde over de release van het debuutalbum. Maar een darmperforatie gooide roet in het eten van band en gitarist - die wekenlang via een slangetje alleen proteinepap mocht consumeren. De geplande datum waarop het album het daglicht had moeten aanschouwen, eind februari, werd niet gehaald. Gelukkig was eind april dan eindelijk het gaatje in de buik van gitarist Sjors dichtgegroeid, kon hij het laatste sesamzaadje uit zijn navel peuteren en zijn rugzakje met sondevoeding thuis laten. Toen werden de spijkers snel met koppen geslagen.
Op 2 juni verschijnt het debuut van The Kevin Costners (do believe de Hyve en de MySpace) dan eindelijk bij Excelsior: Come On In. Een album met een warm welkom voor iedereen die houdt van onpretentieuze gitaarpop met jongensboekachtige bravoure - een beetje dan. Want The Kevin Costners hebben grote dromen, maar een nog groter besef dat een pittoresk huisje in Frankrijk, samen spelen, een balletje trappen en een broodje haring met tomatensaus op zijn tijd, inmiddels aardig dicht in de buurt komt van dat ooit gedroomde avontuur. Gmz voelt het wel. Jongens zijn het, die Kevin Costners, maar aardige jongens. Van 30plus dan.
Down hier de podcast die LiveXS gisteren nog van de livesessie van The Kevin Costners maakte. Fris!

Happy Camper

Gmz heeft in zijn nog korte leventje op aard al heel wat tragi-komische hobbels genomen. De afgelopen week stuitte hij op een nieuwe; de Happy Camper - with a bothered mind.
GMZ is over het algemeen niet belast met een zwaar gemoed, maar kamperen doet hij graag. Gewoon in een lekkere prefab trailer, worstjes op de bbq, pilsje erbij. Dus dat treft.

De Happy Camper is Job, eerder frontman en muzikaal brein achter de band Omski. Nu is hij solo, maar zeker niet alleen; vele gasten kwamen langs op de camping en hielpen de haringen van zijn EP stevig de muzikale bodem te slaan. Het gehang met o.a. Kyteman (o.a. trompetterend bij Voicst) en Pimba leverde mooie, sfeervolle liedjes op, die je de ene keer meenemen naar knetterende vlammen en grote verhalen bij het kampvuur, de andere keer knus in de tent, tikkende regen op het doek.
Omdat de Happy Camper pas net zijn kampement heeft opgeslagen was hij nog niet bereikbaar voor een foto. Maar Gmz hoopt natuurlijk dat hij snel een keer mag met hem mag komen hangen.
Voorlopig wel al online beschikbaar op deze wonderschone kampeerplek.

in de armen van Rollan

Eigenlijk zet hij enkel anderen op de foto - de foto op de achtergrond is een van de eerste plaatjes van Doutzen Kroes, tegenwoordig een van de best betaalde modellen ter wereld. Maar omdat GMZ het zo lief vroeg, wilde Rollan Didier best even met het minimonster op de foto. Rollan Didier fotografeert veel voor tijdschriften. Elle, Blvd, Rails; dat werk. Omdat hij het zonde vindt dat al die glimmende plaatjes na verloop van tijd in de prullenbak verdwijnen, heeft hij vorige week een eigen galerie geopend: Fashionmania. Op de hoek van de Lauriergracht wordt nu werk geëxposeerd dat eerder voor tijdschriften gemaakt is. Van Rollan zelf, maar ook van toonaangevende buitenlandse fotografen. En ook stylisten en visagisten zijn vrij om - op uitnodiging - in de galerie van Rollan hun 'ding' te laten zien. Alles kan, vindt Rollan. Als het maar iéts met mode te maken heeft. 

gaat op z'n knieen

Van GMZ mag veel. Samplen, remixen, coveren, re-editten en muzikaal leentjebuur spelen door een graai uit de muziekgeschiedenis te doen. Voorwaarde is wel dat je er dan als muzikant iets leuks mee doet, het liefst een beetje origineel en met toegevoegde waarde. Kanye kan dat (soms) met oude soulplaten. Maar daarmee kwamen ook minder begaafde zielen op hetzelfde idee.

Bij GMZ kwam Beggin' van Madcon dan ook hard. Want met Franki Valli's hartverscheurende origineel heeft GMZ iets speciaals. Opgetogen als het minimonster dus was dat Gilles Peterson Franki's soulplaat al respectvol tot clubbanger van 2007 maakte, zo krenkie wordt hij van deze plaat. Heeft niemand deze Noorse nepkomer ooit vertelt dat hij klinkt als een afgeknepen ballon? Nope. Kommt voll gut!!, aldus Madcons fans op zijn forum.

Kijk, luister, vergelijk en huivereer:



Maar, lees hier verder!
Want GMZ was GMZ niet als het einde niet blij zou zijn. Daarom hier nog even die Pilooski re-edit. Zo kan het dus ook in de muzikale rebound.
Inclusief creatieve videoknutsellage met Franki himself erin!
Nette gast toch, die Pilooski?

ontmoet de Blue Flamingo

Gmz is geen nahosser en dat komt goed uit. Want de mysterieuze muzikale exoot die het minimonster al een aantal weken in de gaten hield, is een hoogvlieger. Gelukkig dus, dat Gmz er gisteren als de kippen bij was om de Blue Flamingo -alias Ziya Ertekin- voor echt te ontmoeten. Voor je het weet is de vogel alweer naar betere oorden gevlogen.
Ziya is behalve muzikant, zanger en dj van drive inn Blue Flamingo, bovenal verzamelaar van 45 en 78 toeren plaatjes. Zeldzame plaatjes uit alle hoeken van de atlas, vol broeierige, vergeten muziek. Ziya redde het vinyl van de tand des tijds door de mooiste liedjes te verzamelen op de Blue Flamingo (Excelsior) die gisteren officieel zijn vleugels spreidde tijdens het releasefeestje.
Voor de ontmoeting met de hoeder van de vergeten klanken hoefde Gmz niet eens de zweterige bardancing met neonlicht te betreden die de naamBlue Flamingo doet vermoeden. Het releasefeestje was gewoon in de Amsterdamse Festina Lente, alwaar dj Ziya's 78 toeren plaatjes vrolijk spinden. Hotjazz, blues en rumba klanken vulden de grijzige maandagavond met de broeierige lucht waar New Orleans ooit van beladen moet zijn geweest. Gmz kreeg een close-up van het zeldzame vinyl.
Indrukwekkend als deze ervaring was, wil Gmz zich nu graag opwerpen als mascotte van de Blue Flammingo. Maar omdat boerenbont zo slecht matcht, heeft hij voor deze rol speciaal een flamingopakje gehosseld. In een winkel met thanksgiving accessoires voor kippen. Maar ja, 't is wel een roze...
Nu maar hopen dat Ziya het kleine kleurverschil niet erg vindt. Of zou hij dan bang zijn door de war te worden gehaald met deze - tikkie grimmige- singersongwriter? Het Flamingogevoel ging bij deze paps zó ver dat hij zelfs een soortgenoot kaalplukte om een roze veer in het albumhoesje te kunnen stoppen.

met schoenen op de schouw

Mode houdt niet op bij een leuk pakje. Schoenen kunnen een outfit maken of breken. Dat weet ook de nieuwe generatie Nederlandse schoenontwerpers. Steeds meer jonge vormgevers kiezen ervoor om schoenen te maken. Want ze zijn leuk, al die felgekleurde sneakers, maar zelfs GMZ wil soms even iets anders aan zijn voeten. En dus toog hij naar Helena Rietjes, die woont en werkt in De Baarsjes, vlak achter Club 8. Haar huis is net een museum. Met schoenen en tassen op de schouw en aan de muur - alsof het kunstwerken zijn. En dat zijn het ook, volgens Helena. Neem de collectie die ze samen met tatoeerster Angelique Houtkamp uitbracht: laarzen en pumps met afbeeldingen van tatoeages. Of je houdt ervan, of je vindt het niks. En dat is precies de bedoeling van Helena. "Niet iedereen vindt mijn schoenen mooi en dat hoeft ook niet. Dat is de essentie van een goed ontwerp, dat het tegenstrijdige reacties oproept."

 

hollereert terug

Meestal wacht het minimonster keurig tot de officiele release met reageren op nieuwigheden in muziekland. Maar na het horen van de nieuwe single van De Jeugd kon hij het toch niet laten meteen even terug te holereren.
In de vorm van deze post.
Is gmz natuurlijk ook niet te beroerd de audiotrack even te droppen voor degenen die hem nog niet hadden gehoord want deze single is afkomstig van het "beste album dat ooit op de Nederlandse markt is uitgekomen"(Willie Wartaal) en "zeker de moeite waard is"(aldus de meer bescheiden Vieze Fur). Met beats van Bas Bron aka Comptron/Seymour Bits/Bastian.
Ook voor gmz's trouwe lezers geldt: hollereer terug op de daarvoor bestemde plek->

Poseert met Piet Paris

Hij is net terug uit New York. De Nederlandse mode-illustrator tekende de 'Want It'-campagne van Saks Fifth Avenue - het meest chique warenhuis van Amerika - en werd daar een week lang onthaald als ware hij Madonna. Zijn aankomst in Nederland dreigde te worden wat zijn aankomst in New York was geweest: Piet Paris werd platgebeld door het Nederlands journaille, kon prompt verschijnen in De Wereld Draait Door en Rtl Boulevard, tot hij ook niet meer om de twijfelachtige tronie van GMZ heen kon. 

Ooit wilde hij modeontwerper worden, maar binnen een week na zijn afstuderen bleken zijn tekeningen beter aan te slaan dan zijn jurken en dus werd hij illustrator. Mode-illustrator. Want Piet Paris weet niet wat hij 'nou zo leuk moet vinden aan een citroen', en als zijn nichtjes hem vragen een giraffe te tekenen, dan moet hij dat minstens tien keer doen voor het ergens op begint te lijken. Nee, doe hem maar een mooie jurk. Na twintig jaar modeshows in Parijs, begint hij nog steeds te huilen als hij iets bijzonders ziet. Om maar even aan te geven hoe het zit tussen Piet en de mode. Eigenlijk heet hij Pieter 't Hoen, maar dat bekt internationaal niet zo lekker. Bovendien dekt Piet Paris precies de lading van wat-ie wil zijn: een tikje boers en Nederlands, maar ook elegant. 

 

 

vindt een goed plaatje

vraagt zich af: wie is Osen Komura?

Osen heeft vrienden, veel vrienden. Wel meer dan 31.000. Of beter zeggen we volgers, want wie beweert dat een Twitter connectie een vriendschap definieert, spendeert toch wat te veel hologige uren achter z'n laptop. En nu is GMZ er ook een, want iedereen die weleens sociaal netwerkt, op de micro (Twitter) of op de macromanier (Hyves enzo) weet; hoe actiever je bent, hoe harder je de bal krijgt teruggebouncet.

En zo zat GMZ opeens in het 'experiment' van Osen Komura.

Eigenlijk was het vooral dat GMZ in eerste instantie dacht dat Osen - net als hij - de status van niet-menselijk wezen deelde, dat hij zich bij hem aansloot.
Gelukkig weet GMZ sinds de sultanapop ontmaskering echter ook dat er achter elke sociale reach out een doorwrochte marketingcampagne schuil kan gaan. Hij was er dan ook rap bij om voor de zekerheid de deeltjes van de identiteit van deze op het oog zo sympathieke Japanner binnen bijelkaar te googelen.
Uit de backtrack bleek dat er al hele fora aan Osen waren gewijd. Een blogger berekende zelfs dat Osen gemiddeld 1400 volgers per dag genereerde en dat deze -of gestoorde performance artiest of Rain Man- beter dus op zoek ging naar een andere hobby (dat kan je je ook afvragen bij deze gast natuurlijk, dacht GMZ).
Maar het gekonkel op de fora bracht een eenduidige conclusie; dit is je reinste Web 2.0 misbruik! De zoveelste BEN-achtige teaser campagne! En nog slechts een kwestie van tijd voordat ook Twitters wordt volgepompt met de nieuwste 'I'm expecting a raise..' spams van Flossie Cummins genaamde afzenders.
Zou het platform dat eens aan werd gekondigd als de nieuwe digitale broedplaats voor creatieven nu al zijn gekaapt door gehaaide marketing-pappies, vroeg GMZ zich af? Of is Osens experiment de ultieme poging te kruipen in het leven van meer dan 30.000 zielen om daar vervolgens baanbrekende wetenschappelijke conclusies uit te trekken over onze actuele sociale status quo?

Frustratie alom en voer voor amateur Sherlock Holmes'.
Helaas is de waarheid is zoals wel vaker een stuk minder spannend dan de buzz, ontdekte GMZ.
Osen was op zoek naar een cheap dakkie boven d'r hoofd voor haar doe Europa in drie dagen trip, de Japanse stylo. GMZ denkt erover Osen binnenkort dan maar eens een bezoekje brengen op de hoek van de Ferdinand Bolstraat en de Ceintuurbaan. hehe.

is een luie donder

Hmmm, kon je maar altijd slapen, zwijmelde GMZ laatst nog. Een vriend die altijd maar gevat moet zijn antwoordde: 'dat is hetzelfde als dood zijn'. Welk een fragante leugen! GMZ kan soezen, GMZ kan dutten, GMZ kan dromen, meuren, knorren, dromen, zweven, uiltjes knappen. Of gewoon in bed liggen niksen, ogen open. Of ogen dicht.
Het minimonster herkende zich dan ook in rapper Pal. Ook een luie donder. Leve de luie donder dagen!

Crime Jazzt

Als de wodka van de vorige nacht nog tegen de achterkant van de blauwe ogen klopt, kan GMZ87pro niets lekkerders bedenken dan zich 's avonds in de warme cokctail dompelen van het maandelijkse Crime Jazz. Gewoon niks zeggen, maar anderhalf uur gelukkig zijn op een stoeltje. Soulvolle zangers, grappige dichters, gevatte columnisten en een funky band. Bijelkaar gehosseld door de boi Phil, hier in een straatse pose vastgelegd met GMZ in z'n knuist.
Vanavond dient Crime Jazz in Bitterzoet bijvoorbeeld de Britse zangeres Biance Rose op. Hmmmm....fijn brakmedicijn. Neske Beks doet een column. GMZ hoopt op veel zachte g's. Zondag op herhaling in Roffa's Rotown.
Om aan te tonen hoe fijn verrast je kan zijn met onbekende namen: GMZ heeft voirg jaar nog een week lang gegniffeld om Vanessa Hidary uit New York. Voor alle vrouwen boven de 15 jaar, en alle mannen die iets van vrouwen willen begrijpen, luister naar PhD in Him.

Niet boos...teléurgesteld

Ook GMZ's helden vallen weleens van hun voetstuk. Want, ten voeten uit, is het minimonster klein, maar kritisch. Dus toen GMZ gisteren opgeladen naar Utrecht toog om daar Mocky - de Berlijnse Canadees met het hiphophart- mee te maken tijdens een optreden op Berlin Breakdown en vervolgens van een koude ironische Disneykermis thuiskwam, was het trekken van een harde conclusie onvermijdelijk.

Na twee jaar touren zijn de Mocky's Mickey Mouse Motherfucker oren behoorlijk gaan rafelen en hangt het gouden capeje sleets om zijn schouders. De mockies hadden plaatsgemaakt voor puntschoenen. Goofy hing geknakt over de percussie. En dan durfde GMZ nog niet eens te beginnen over de erbarmelijk staat van de nummers die ooit zo geniale Berliner de zaal in pompte.

Ok, ook het publiek werkte niet echt mee, maar was het eigenlijk niet gewoon bedrukt enthousiasme dat zich uitte in opgewonden geroezemoes? Mag toch geen irritatiefactor heten. Dat zag Mocky anders, dus na een sneer richting zaal in de trant van: “this was us, featuring you”, dook de gezelligheidsbarometer onder vriespunt. Dat Taylor Savvy, de witte bonenstaak met de zwarte longinhoud, besloot om zonder nadere toelichting de hele sessie op fluistertoon te zingen hielp ook niet. Mocky en band klonken als verveelde dweilen die uitgewrongen in hun emmer wachten op een inspirerend weekje en een scheutje verfrisser. Helaas bracht het ene flesje van hoofsponsor Heineken dat Mocky in de backstage deze boost niet.

Pas toen Jazzanova, Domu en Steven de Peven hun beats erin pompten, kwam er weer wat leven in het Mocky universum. Hun remixen zijn vanaf 13 maart te downen vanaf de site van Heineken (access code: 69J6LGAJ) of Refreshing Sound Sessions. Check de Berlin Breakdown tot die tijd nog hier.

GMZ had toen helaas al besloten symbolisch zijn Mocky - ehm Mickey - Mouse oren bij het grofvuil te zetten.
That’s all folks!

everything's fine on E

GMZ kent de Engelse tieners uit de onderklasse alleen van dronken gezwalk door de Amsterdamse straten. Zonder jas, zonder slaapplaats. Want hey mate, morgen vliegt Easy Jet weer terug, en die rare euro's kan je beter besteden aan pints en pillen dan aan bed of eten.
Richard Milward is 22 en schreef een rauw boek over die bleke Britse kids die dope verkopen of die dopeverkopers pijpen om wat lol te kunnen hebben. Grijze luchten, poppers en seks tijdens wiskunde. Een kapotgeslagen bierfles in je linkeroog, en de wieg laten schommelen vanuit het bed in je kleine tienerkamer. Ouders die erop los slaan of aan kanker bezwijken. Uit verveling bier jatten en zuipen tot je over je nek gaat. Ondanks de ellende is het boek niet zielig. Als lezer wordt je naar van de levens, maar grinnik je om de levenslust.
GMZ houdt nog steeds van de doorgeef mentaliteit, dus wil jij dit exemplaar lezen (WARNING: dit is de Nederlandse vertaling), mail dan het minimonster op: gmz8pro (apenstaart) gmail.com , geef je ouderwetse postadres door. Ben jij de eerste, dan komen de puberperikelen naar jou toe deze winter!!

door een Russisch vissenoog

In Londen belandde GMZ plots in een Lomo Safari van een mede-toerist. Toeval, geluk en spontaniteit, daar gaat het om bij de communistisch Russische camera, begin jaren tachtig geproduceerd ter meerdere eer en gelorie van de arbeider, gone hip en arty in het Westen. Laten dat nou net drie dingen zijn waar GMZ veel van houdt.
Door de camera kijken heeft geen zin, je ziet slechts plastic met wat vlekken erachter. Gaat het ook niet om. Sinds de camera door Westerse hipsters uit de hoek van communistische vakantieskiekjes is getrokken gaat het bij lomography om gelukjes uit de losse heup.
Ouderwets een rolletje laten ontwikkelen van je dag of nachttocht en hopen op een paar treffers. GMZ werd gesnapt met een Lomo met fisheye. Lekker buikje, he?

Rockt de overall

Eigenlijk moet GMZ er niets van hebben. Van modeontwerpers die proberen van een of ander tamelijk obscuur kledingstuk - of het nou een tulprok, een tuinbroek of een jasjurk is - een hit te maken. GMZ is niet zo'n typetje dat zich uitdrukkelijk als modebewust wenst te afficheren. Sterker nog, het amechtig aanhollen achter de laatste trends is aan GMZ niet besteed. GMZ heeft zo zijn eigen stylo. Hij draagt al sinds zijn aankomst op aarde hetzelfde pak. Rood-wit geruit. Hij was van plan die look nog jaren vast te houden, totdat hij het werk van modeontwerpster Monique van Heist zag. Ook geruit. En dan ook nog in overallvorm. Heel vet, vindt GMZ.

Was Buitenwesten

GMZ was ook Buitenwesten. Vorig verdronk het minimonster bijna in de draaikolk van energie die door een pingpongsessie tussen publiek en podium werd opgestuwd. De Amsterdamse popkerk is als een tweede huis voor GMZ, maar zo zoveel springende lijven en hoge handen had 'ie er nooit eerder gezien. De Buitenwesten tour ging als een ware Hollandse hiphoprevolutie door het land, gebouwd rond de beats van Kubus, rapten Opgezwolle, Typhoon, Jawat en Duvel de zalen keer op keer vol.
De mannen van Habbekrats voelden dat al vroeg aan en zetten er vanaf het begin de camera op. Op 5 maart gaat de documentaire Buitenwesten in premiere in diezelfde Paradiso. Daarna voor iedereen te koop op DVD.

loopzuiver

Het kleine loopboxje met de grootste uitwerking wordt steeds vaker gebruikt door eenzame kunstenaars die niemand kunnen vinden om mee te musiceren. Kan ook in de vorm van laptop, maar de werking blijft hetzelfde: je neemt een stukje van jezelf op en loopt dat eindeloos. Zo kun je een paar lagen over elkaar opnemen, en daarna op die zelfgecreëerde muziek weer soleren of zingen. Dat kan orentergend uitpakken, zoals GMZ laatst zag bij een meisje in de Melkweg. Als alle afzonderlijke lagen gewoon niet zo goed zijn, dan vraag je je toch af waarom iemand er niet voor kiest om over een wel goed opgenomen tapeje te zingen. In een bowlingcenter. Op een bruiloft.
GMZ heeft allang gezien hoe het wel moet. Dit is Jamie Woon. Luister, kijk, en krijg kippenvel. Stuk prettiger dan zelf in de loop liggen, weet GMZ. Dat voelt niet lekker.

into the frame

Dat gmz zich graag op de gevoelige plaat laat leggen, mag duidelijk zijn. Een tweede is dat deze narcistische trek zich inmiddels heeft ontwikkeld tot een ietwat zorgwekkende interesse voor lijstjes, zodat de boerenbonte celebritybuster ook iets heeft in zijn trofee's in te stoppen. Die ene HP reclame - met de freezeframes- had dan ook een magische uitwerking op het minimonster.
Toen gmz online deze video opsnorde was het feest helemaal compleet. Ergens tussen de spoofs van de zolderkamerknutselaars, vond gmz namelijk de Naive New Beaters. Drie Franse electro-pappies die het framen in hun video zeker naar het volgende level hebben weten te truken.

Je checkt 'm hier:
NAIVE NEW BEATERS "LIVE GOOD"
Uploaded by djtoncar

intiem met Annie Hoogendoorn

GMZ laat zich natuurlijk niet door zomaar een willekeurige blondine aan zijn sokjes sabbelen. Maar met deze dame wordt hij graag in een soft erotische pose betrapt. Hoewel hij nog liever had gehad dat ook de foto van haar hand was gekomen. Want als Annie Hoogendoorn ergens talent voor heeft is het het vastleggen van intieme momenten in het leven van rocksterren - of zoals in het geval van GMZ- de wannabees.
Het afgelopen jaar haakte Annie daarvoor aan bij de betere bandjes uit het Nederlandse alternatieve circuit: Coparck, Voicst, zzz en Spinvis. On tour met deze bands schoot ze haar foto's. Want Annie is een peuteraarster die geen genoegen neemt met een kiekje vanaf een vantevoren toegewezen plek voor het podium. Annie wil dieper gaan en de persoonlijkheden achter de band vastleggen; backstage, in de oefenruimte en in de bus. Het levert bijzondere beelden op, ontdaan van alle glam: haringhappende zzz's, stoeiende Coparck-bandleden en bassist Sven van Voicst, met schoenen!
Volkomen terecht verliet Annie vorige week dan ook Eurosonic/Noorderslag met de eerste Lex van Rossen prijs onder haar arm. Gekregen omdat de jury uit ruim 110 inzendingen van popfotografen uit heel Europa haar tot meest veelbelovende uitriep. Haar werk ,en dat van de andere genomineerden (o.a. Dennis Duijnhouwer), is van 6 februari tot en met 2 maart te zien in de Melkweg.
Wat Annie nu gaat doen? Het lijkt haar leuk weer een plekje in een tourbusje veroveren; bij Alamo Race Track bijvoorbeeld, bij The Hospital Bombers, of toch nog maar weer es een keer bij Voicst. Die zijn tenslotte net bevallen van een gezond viertal: drie blazers en Abouts Rutger Hoedemaekers voor de beats. Het moet wel gek lopen wil Annie de komende zomer niet ook worden opgenomen in dit warme pleeggezin.

tettert met Voicst

De vrolijke stuwende toeters uit het nummer Feel like a Rocket van Voicst bliezen GMZ87pro uit z'n winterslaap. Van zulke vrolijke, pompende liedjes kreeg het minimonster weer alle zin om op ontdekkingstocht te gaan. Elf januari komt de plaat A Tale of Two Devils uit, en ongeduldig als GMZ is wilde hij het trio checken voordat ze op zaterdag 19 januari hun album presenteren in de Melkweg. In de stadsschouwburg strikte hij de drie niet alleen voor een fotosessie, hij kwam erachter dat de drie rockers plots in de blazers zitten. Drie nog wel (over de ondeugende trompetist later meer). Bovendien droeg zanger Tjeerd een glinsterend giletje, drummer Joppe een paars colbert van badstof, en de blazers kekke duivelse nu-rave capejes. Blijkt dat zanger Tjeerd modeontwerpster Esther 'Nieuwjurk' Meijer in een roti-tent met zo'n capeje had zien lopen. Romantisch he?
Met een geheim optreden op Eurosonic, prime time op Noorderslag, superbangerstatus op 3FM van de singel Everyday I work on the Road ziet de toekomst van Voicst er zo fleurig en flitsend uit als de pakjes van Esther. GMZ maakt zich alleen een beetje zorgen om Tjeerd. "I sit and watch my tv, see what they try to sell me, emptiness is comfort, emptiness is easy," zingt hij in Mixed Words. Wat nu, nu TellSell op punt van faillissement staat?

kraakt het geheim van de liefde

Gmz heeft al veel van de wereld ontdekt. Maar op het gebied van de aardse liefde rockt het - op z'n zachtst gezegd- nog niet echt hard.
Nu dacht het minimonster tot voor kort dat het aan hem lag. Natuurlijk, hij werd regelmatig op zijn buikje gekieteld, in de lucht getild of aan een borst gedrukt. Maar op een zweterige nacht vol boerenbonte geiligheid liep het nooit uit.
Dus begon het minimonster te twijfelen. Lag het soms aan hem? Stonden zijn blauwe ogen te smekend? Of was het zijn buikje, beginnend, maar toch wel degelijk aanwezig? Of waren het juist die gmzettes die bij het minimonster gewoon geen ondwingbare fysieke gretigheid wisten te ontketenen?
Het was een ouderwetse ansichtkaart van een verre Macedonische vriend die het geheim van de liefde uiteindelijk aan gmz openbaarde. En dat in slechts drie stappen. "Hehe", repte de kaart. "Main vriend, dit jai moet weten en tegen gaimezzettes vertellen. Dan jai gloekig worde. ."
Gmz was meteen overtuigd van de effectiviteit van deze kleine handreiking.
Beter dat hij dit kloeke driestappenplan dus even online pompt zodat de beschikbare gmzettes voortaan weten wat ze moeten doen om het minimonster tot in het diepst van zijn vulwol te raken. Gegarandeerd dat hij binnen no time als een weke kokkel aan je zit vastgeklinkt.