flogt?

Nee, GMZ laat zich niet chanteren, corrumperen, feteren of omkopen. Ook is hij geen corporate verlengstuk of een verkapte Opel Corsa advertorial.
Kortom, GMZ's blog is geen flog. En dan heeft ie het niet over de Belgische manier van floggen, maar over een nieuw fenomeen dat de blogspots razendsnel overneemt; bloggen voor geld, ofwel payperpost ofwel de fake blog.
Het is de laatste soort van guerilla-marketing en het werkt eenvoudig. Potentiele adverteerders kunnen zich aanmelden bij een site als Blogmij en via fanatieke bloggers met een grote lezerskring de vruchten plukken van een via de blog gegenereerde buzz. Het enige wat de adverteerder hoeft te doen is een onderwerp droppen. De blogger schrijft hier een blij en enthousiasmerend stukje over, pompt het online met de juiste link naar het product erbij en hop!
Omdat dit soort nieuws iedereen die dezer dagen een blog bestiert vrijwel meteen verdacht maakt, wilde het minimonster de kwestie van het floggen toch even aankaarten. En voor eens en altijd duidelijk maken dat op zijn blogspot geen plaats is voor meningen die zijn onderbouwd door harde cash.
En dat deze foto anders doet vermoeden komt natuurlijk omdat het trucage is, zoveel mag duidelijk zijn. Alsof GMZ zich zou laten omkopen voor zoete koek. Kom zeg.

Gothic Bator

En toen was GMZ opeens helemaal into Mongolië door z'n nieuwe kruk. Dat had te maken met de eerder genoemde aflevering van Return to Sender die omroep Llink opnam in het land. In deze aflevering checkt Katja behalve de lokale meubelzagerij namelijk ook nog even de Mongoolse hiphopscene - want je moet zo'n uitzending wel een beetje 'straat' of 'urbnn' houden, anders haakt de gemiddelde, niet totaal ecosjakerige, 15-jarige natuurlijk af.

Anyways, die Mongoolse hiphopscene deed GMZ denken aan een boek dat hij ontving over subculturen in de Mongoolse hoofdstad Ulaan Bator, ontdekt door fotograaf Marco van Duyvendijk.
Subculturen; Van Duyvendijk heeft er een neus voor. Enige bekendheid verwierf hij al met de serie Betel Nut Beauties in de Rotterdamse Galerie Cokkie Snoei, over Taiwanese verkoopsters van nootjes en extra verdiensten, zeg maar. Afgelopen zomer drukte Volkskrants Intermezzo foto's van hem af bij een reeks reportages die hij maakte samen met Volkskrant-journalist Olaf Tempelman over steden aan de Zwarte Zee.
In de hoofdstedelijke contreien van Ulaanbator is het onder meer de emogothic scene die floreert, door Van Duyvendijk sterk vastgelegd in het boek Mongolia.
Fascinerend, vond GMZ, maar ergens ook logisch. De link tussen Djenghis Kahn en metal gaat tot diep in de historische annalen.

Creatieve pogingen

Ken je dat? Dat je een prachtige Sinterklaassurprise hebt bedacht? Namelijk een groen monster waarvan de kop, met dank aan het technisch lego van je neefje, op en neer beweegt. Als de ontvanger op een knopje op de wrattige buik drukt gaat een lieflijk muziekje spelen (dank aan de vergeten taperecorer), vervolgens ritst de buik vanzelf open (draad aan tapeje) en komen er badparels uit zijn ingewanden rollen... En dat staat dan voor het wanstaltige uiterlijk van je broer en zijn prachtige innerlijk. Ofzo. En ken je dan dat je in fase 1 van het knutselen al met je behangsellijmde handen in het haar zit omdat de parpiermaché zich niet in de juiste vorm laat kneden?
GMZ hoorde van een stoepiekrijt kunstenaar, Julian Beever. Het minimonster bekeek een paar filmpjes van de koning van de internationale stoepen, en kreeg meteen zin om zelf aan de slag te gaan.
Tja, dat was het toch niet helemaal.

vindt Just Juist

Lang was het Van der Valk die de hotelstandaard bepaalde, maar inmiddels kampeert de ware avonturier - die tegelijkertijd een stiekeme comfortzoeker is- in een vuurtoren, hooiberg of Mongoolse Ger. Nieuw is dat het interieur van de Ger nu ook thuis te hebben valt. Want het is naar Nederland verscheept door Just.
Just van Firma Juist Just importeert de handgemaakte en beschilderde Mongoolse meubelstukken eerlijk en rechtstreeks vanuit het Mongoolse Tsetserleg naar zijn opslag in Amsterdam-Noord. Nou ja, rechtstreeks, op zijn weblog valt te lezen over de hobbels, haken en ogen tijdens het transport.
Maar inmiddels zijn de eerste partijen gearriveerd. GMZ sjefte zichzelf rap een witte kruk, uit de zogenaamde girls chairs serie.
Ook omroep Llink was Just al op het spoor en wijdde onlangs een aflevering aan de Mongoolse meubelhandel in de reeks Return to sender, een serie - met Katja S.- die gaat over het steunen van lokale economieën in ontwikkelingslanden. Return to Sender doet dat door de productie en export van allerhande voorwerpen waar wij hier dol op zijn te bevorderen.

Duur is Juist Just niet- voor 600.000 tugruk (400euro) heb je een complete Ger-uitzet, voor 35euro een kruk - maar het verhaal gaat dat enkele Gooise klanten die bij hem een bedstee voor hun kroost bestelden, klaagden over de kwaliteit van de beschilderingen. Toen moest Just komen uitleggen dat de Mongoolse meubels net als de melk nu eenmaal niet uit de fabriek komen, maar uit de hand. En dat dát nu net is wat de krukjes, commodes en kastjes bijzonder maakt -zucht...

Voor wie wel van de handmatige imperfecties houdt, checkt de koopwaar van Just bij onder meer Kitsch Kitchen (Amsterdam) en Subba (Nijmegen).

GMZ hangt de bosheld uit

GMZ doet het een beetje rustig aan de laatste tijd. Zo nu en dan houdt hij de stadsefratsenhectiek voor gezien en trekt hij zich terug in zijn buitenhuisje in een bos, hier niet ver vandaan. Daar overdenkt hij zijn leven, plant hij de toekomst.
Maar zoals dat gaat op alle plekken waar het goed toeven is: buitenstaanders doen er alles aan om ook een graantje mee te pikken van de weldaad. Maar GMZ laat zich de kaas niet van het brood eten.

Zielebroers

GMZ draagt niet alleen personen van vlees en bloed een warm hart toe, maar ook de meer ongedefinieerde bewoners van deze planeet; ter land, ter zee of in de lucht. Al is het maar omdat hij weet hoe het voelt om 'anders' te zijn.
Artis de Partis, sinds een jaar of drie de mascotte van dierentuin Artis, is net als GMZ geboren vanuit een eenvoudig houtjetouwtje concept. Dat bindt.
Onlangs viel GMZ ook de broer van Artis de Partis op, die -net als GMZ- per ruimteschip op aarde was aangevlogen. Maar broer Artis de Marsis, nachtbraker dat ie is, bleek zich op te houden in duistere regionen en een stuk moeilijker benaderbaar.
Goede nieuws vernam GMZ van de Flamingo-oppasser. Artis de Marsis is begin december weer in levende lijve beschikbaar. Gewoon, aan de kassa. Hij staat al bovenaan GMZ's verlanglijst. Voor nu moet GMZ dus nog even geduld hebben. En ervoor waken dat ie zich in de tussentijd niet laat inpakken door hosselende chappies op Marktplaats.

Naar Beirut

Bijna was gmz van de aardbol verdwenen. In een onbewaakt moment werd hij de bus van deze olijke vrienden ingesleept. En dat terwijl hij alleen maar stond te posten bij de toerbus van een hele andere artiest.
Gmz had namelijk uit betrouwbare bron vernomen dat Beirut eindelijk deze kant uit kwam, de Amerikaan met het Balkanhart, die in zijn tienerjaren rondreisde in Oost-Europa. Wat zich nu eens een keer niet uitte in turbofolk-achtige balkanbeats, maar in indiefolk met een diepe zigeunerinslag.

Gmz voelt zich verbonden met dolers als Beirut en gedreven als het minimonster is in het ontmoeten van zijn helden, reisde hij af naar een desolaat busstation, het vertrekpunt van bussen in alle wereldrichtingen.
Thank god, dat zijn begeleider op tijd gealarmeerd werd door de gedempte noodkreten en de zacht vilten klopjes van het minimonster op de enorme voorruit.
Het kostte nog wat overredingskracht om de gehaaide Kitty's ervan te overtuigen GMZ te laten gaan. Want zoals trouwe lezers weten is er een Azie hevige behoefte aan types als GMZ, alleen willen de landelijke leiders er nog niet aan. Terwijl je zou denken de invloedssfeer van deze Kitty's op dit continent zo onderhand wel ver genoeg reikt om zelf iets te bereiken in culturele richting.
Bevrijd uit zijn benarde positie besloot GMZ in de aanloop van het concert nergens anders meer te posten dan voor het verkooppunt van de concertkaartjes. Op 15 november staat hij in Paradiso vooraan.