Poseert met Piet Paris

Hij is net terug uit New York. De Nederlandse mode-illustrator tekende de 'Want It'-campagne van Saks Fifth Avenue - het meest chique warenhuis van Amerika - en werd daar een week lang onthaald als ware hij Madonna. Zijn aankomst in Nederland dreigde te worden wat zijn aankomst in New York was geweest: Piet Paris werd platgebeld door het Nederlands journaille, kon prompt verschijnen in De Wereld Draait Door en Rtl Boulevard, tot hij ook niet meer om de twijfelachtige tronie van GMZ heen kon. 

Ooit wilde hij modeontwerper worden, maar binnen een week na zijn afstuderen bleken zijn tekeningen beter aan te slaan dan zijn jurken en dus werd hij illustrator. Mode-illustrator. Want Piet Paris weet niet wat hij 'nou zo leuk moet vinden aan een citroen', en als zijn nichtjes hem vragen een giraffe te tekenen, dan moet hij dat minstens tien keer doen voor het ergens op begint te lijken. Nee, doe hem maar een mooie jurk. Na twintig jaar modeshows in Parijs, begint hij nog steeds te huilen als hij iets bijzonders ziet. Om maar even aan te geven hoe het zit tussen Piet en de mode. Eigenlijk heet hij Pieter 't Hoen, maar dat bekt internationaal niet zo lekker. Bovendien dekt Piet Paris precies de lading van wat-ie wil zijn: een tikje boers en Nederlands, maar ook elegant. 

 

 

vindt een goed plaatje

vraagt zich af: wie is Osen Komura?

Osen heeft vrienden, veel vrienden. Wel meer dan 31.000. Of beter zeggen we volgers, want wie beweert dat een Twitter connectie een vriendschap definieert, spendeert toch wat te veel hologige uren achter z'n laptop. En nu is GMZ er ook een, want iedereen die weleens sociaal netwerkt, op de micro (Twitter) of op de macromanier (Hyves enzo) weet; hoe actiever je bent, hoe harder je de bal krijgt teruggebouncet.

En zo zat GMZ opeens in het 'experiment' van Osen Komura.

Eigenlijk was het vooral dat GMZ in eerste instantie dacht dat Osen - net als hij - de status van niet-menselijk wezen deelde, dat hij zich bij hem aansloot.
Gelukkig weet GMZ sinds de sultanapop ontmaskering echter ook dat er achter elke sociale reach out een doorwrochte marketingcampagne schuil kan gaan. Hij was er dan ook rap bij om voor de zekerheid de deeltjes van de identiteit van deze op het oog zo sympathieke Japanner binnen bijelkaar te googelen.
Uit de backtrack bleek dat er al hele fora aan Osen waren gewijd. Een blogger berekende zelfs dat Osen gemiddeld 1400 volgers per dag genereerde en dat deze -of gestoorde performance artiest of Rain Man- beter dus op zoek ging naar een andere hobby (dat kan je je ook afvragen bij deze gast natuurlijk, dacht GMZ).
Maar het gekonkel op de fora bracht een eenduidige conclusie; dit is je reinste Web 2.0 misbruik! De zoveelste BEN-achtige teaser campagne! En nog slechts een kwestie van tijd voordat ook Twitters wordt volgepompt met de nieuwste 'I'm expecting a raise..' spams van Flossie Cummins genaamde afzenders.
Zou het platform dat eens aan werd gekondigd als de nieuwe digitale broedplaats voor creatieven nu al zijn gekaapt door gehaaide marketing-pappies, vroeg GMZ zich af? Of is Osens experiment de ultieme poging te kruipen in het leven van meer dan 30.000 zielen om daar vervolgens baanbrekende wetenschappelijke conclusies uit te trekken over onze actuele sociale status quo?

Frustratie alom en voer voor amateur Sherlock Holmes'.
Helaas is de waarheid is zoals wel vaker een stuk minder spannend dan de buzz, ontdekte GMZ.
Osen was op zoek naar een cheap dakkie boven d'r hoofd voor haar doe Europa in drie dagen trip, de Japanse stylo. GMZ denkt erover Osen binnenkort dan maar eens een bezoekje brengen op de hoek van de Ferdinand Bolstraat en de Ceintuurbaan. hehe.

is een luie donder

Hmmm, kon je maar altijd slapen, zwijmelde GMZ laatst nog. Een vriend die altijd maar gevat moet zijn antwoordde: 'dat is hetzelfde als dood zijn'. Welk een fragante leugen! GMZ kan soezen, GMZ kan dutten, GMZ kan dromen, meuren, knorren, dromen, zweven, uiltjes knappen. Of gewoon in bed liggen niksen, ogen open. Of ogen dicht.
Het minimonster herkende zich dan ook in rapper Pal. Ook een luie donder. Leve de luie donder dagen!

Crime Jazzt

Als de wodka van de vorige nacht nog tegen de achterkant van de blauwe ogen klopt, kan GMZ87pro niets lekkerders bedenken dan zich 's avonds in de warme cokctail dompelen van het maandelijkse Crime Jazz. Gewoon niks zeggen, maar anderhalf uur gelukkig zijn op een stoeltje. Soulvolle zangers, grappige dichters, gevatte columnisten en een funky band. Bijelkaar gehosseld door de boi Phil, hier in een straatse pose vastgelegd met GMZ in z'n knuist.
Vanavond dient Crime Jazz in Bitterzoet bijvoorbeeld de Britse zangeres Biance Rose op. Hmmmm....fijn brakmedicijn. Neske Beks doet een column. GMZ hoopt op veel zachte g's. Zondag op herhaling in Roffa's Rotown.
Om aan te tonen hoe fijn verrast je kan zijn met onbekende namen: GMZ heeft voirg jaar nog een week lang gegniffeld om Vanessa Hidary uit New York. Voor alle vrouwen boven de 15 jaar, en alle mannen die iets van vrouwen willen begrijpen, luister naar PhD in Him.

Niet boos...teléurgesteld

Ook GMZ's helden vallen weleens van hun voetstuk. Want, ten voeten uit, is het minimonster klein, maar kritisch. Dus toen GMZ gisteren opgeladen naar Utrecht toog om daar Mocky - de Berlijnse Canadees met het hiphophart- mee te maken tijdens een optreden op Berlin Breakdown en vervolgens van een koude ironische Disneykermis thuiskwam, was het trekken van een harde conclusie onvermijdelijk.

Na twee jaar touren zijn de Mocky's Mickey Mouse Motherfucker oren behoorlijk gaan rafelen en hangt het gouden capeje sleets om zijn schouders. De mockies hadden plaatsgemaakt voor puntschoenen. Goofy hing geknakt over de percussie. En dan durfde GMZ nog niet eens te beginnen over de erbarmelijk staat van de nummers die ooit zo geniale Berliner de zaal in pompte.

Ok, ook het publiek werkte niet echt mee, maar was het eigenlijk niet gewoon bedrukt enthousiasme dat zich uitte in opgewonden geroezemoes? Mag toch geen irritatiefactor heten. Dat zag Mocky anders, dus na een sneer richting zaal in de trant van: “this was us, featuring you”, dook de gezelligheidsbarometer onder vriespunt. Dat Taylor Savvy, de witte bonenstaak met de zwarte longinhoud, besloot om zonder nadere toelichting de hele sessie op fluistertoon te zingen hielp ook niet. Mocky en band klonken als verveelde dweilen die uitgewrongen in hun emmer wachten op een inspirerend weekje en een scheutje verfrisser. Helaas bracht het ene flesje van hoofsponsor Heineken dat Mocky in de backstage deze boost niet.

Pas toen Jazzanova, Domu en Steven de Peven hun beats erin pompten, kwam er weer wat leven in het Mocky universum. Hun remixen zijn vanaf 13 maart te downen vanaf de site van Heineken (access code: 69J6LGAJ) of Refreshing Sound Sessions. Check de Berlin Breakdown tot die tijd nog hier.

GMZ had toen helaas al besloten symbolisch zijn Mocky - ehm Mickey - Mouse oren bij het grofvuil te zetten.
That’s all folks!